Categorie: chronicles

Ik weet niet hoe vaak ik gisteren dat woord gezegd en gedacht heb.
Een aangetrouwd familielid was al tijden erg aan het tobben met zijn gezondheid. Naast hart en vaatproblemen bleek hij ook kanker te hebben. In een vergevorderd stadium. Deze man zag op tegen het lijden en de aftakeling.

Het was niet in strijd met zijn levensbeschouwing om een euthanasie-procedure te starten, voor het geval dat. Toen gisteren bleek dat de kanker zelfs verder uitgezaaid was dan gedacht, wilde hij nog maar een ding, die zelfde dag sterven. Tegen de diepste wens van zijn familie in, die hem nog zo graag wilde houden. Zijn besluit stond vast, die dag wilde hij dood. Om 17.00 is er een einde aan zijn leven gemaakt. ’s Middags hebben we hem nog kunnen bezoeken en hebben we samen gebeden. Volkomen onvoorbereid zat ik opeens aan iemands sterfbed, iemand die ik heb mogen leren kennen als een warme persoon. Iemand die ik graag nog beter had leren kennen.

Het mocht niet zo zijn. De angst voor de aftakeling en z’n verlangen niet meer te hoeven lijden was groter dan de band met z’n geliefden diep was. Zijn einde was rustig, volgens z’n schoondochter uitte hij veel dankbaarheid, iets wat tijdens z’n leven moeilijk was geweest.

Ik verwijt het de medische stand en uiteindelijk de politiek dat zij dit soort voortijdig sterven mogelijk maken! De mogelijkheid schept de behoefte. De patient is autonoom, zijn wil is wet en sterft vrijwillig, tegen de wens van de familie in. Uit angst voor wat wellicht de meest doorleefde periode in zijn leven had kunnen worden. Gekoesterd door vrouw, kinderen en vrienden.

In de buurt waar wij wonen ga ik zeer regelmatig naar een tweedehands kledingzaak. Ooit uit noodzaak geboren, is het kopen van tweedehands kleding inmiddels een sport geworden voor me. Ik koop eigenlijk zelden nieuwe kleren en dan het liefst als ze 50% van 50% van de originele prijs zijn! Ben ik soms zuinig van aard? Nee, niet echt. Geef ik niet om kleding? Echt wel! Maar ik heb uit ervaring geleerd dat het onzin is zoveel geld uit te geven aan nieuwe kleren als je ze voor een prikje op de kop kunt tikken. Merkkleding en al. Je moet er wel een beetje bedreven in raken en je eigen smaak wat durven ontwikkelen. Mijn kooppatronen heb ik aan moeten passen van ‘kopen wanneer je iets nodig hebt’ naar ‘kopen wanneer je iets ziet’. Is het leuk, past het en kun je er wat mee? Meenemen. Langzaamaan verzamel je een garderobe van losse kledingstukken die je onderling kunt combineren. En heus, de mensen die mij kennen weten: ik loop niet rond met vodden en versleten spullen. Ik ben er nu ernstig van overtuigd geraakt dat het in feite een hele goeie bijdrage is aan het tegengaan van onze weggooi maatschappij. Hergebruik is immers de beste antistof? Ook meubels koop ik het liefst tweedehands. Zo kicken om tussen allerlei lelijks in een kringloop of zo, net dat ene tafeltje/stoel/kastje enz te vinden. Om van Marktplaats.nl maar te zwijgen…Daar kan ik uren doorbrengen…

Vandaag had ik voor het eerst in weken weer tijd om een uurtje te snuffelen bij Eenmaal Andermaal, m’n tweedehands kledingzaakje. Het summum van relaxed zijn voor me.
Terwijl ik rondkeek luisterde ik mee met de gesprekken die de eigenaresse altijd voert met haar klanten. Ze heeft een soort bijbaan als maatschappelijk werkende lijkt het wel. Als ik daar ben is er altijd wel iemand die (half fluisterend maar zo hard dat ik het net allemaal versta) haar hart uitstort bij haar (en indirect dus bij de andere aanwezigen ) Ziekte, dood, relatieproblemen, het passeert allemaal de revue.
Heel opvallend en schokkend vind ik het dat ik zo vaak hoor hoe men hulp zoekt bij een medium, occulte ervaringen heeft, alles uitprobeert om maar een beetje zekerheid te vinden.

Al maanden loop ik rond met de gedachte dat het geweldig zou zijn iets mee te kunnen geven van de christelijke boodschap. De vrouwen in mijn winkeltje zijn bijna allemaal eenzaam, down vanwege hun ziektes, zonder echte hoop.

Het is me nog niet gelukt een manier te bedenken dat ik in gesprek kan raken met hen. Ik ben niet zo’n makkelijke babbelaar dat ik gewoon mee ga praten, dat zou ik inbreuk op een persoonlijk gesprek vinden, ook al praten ze zo hard dat de hele winkel mee kan genieten…
Vandaag eerst maar eens de eigenaresse een compliment gegeven dat ze zo vaak de tijd neemt om te luisteren.

Vanmiddag ook bij een orthopedische manuele therapeut geweest voor m’n vermaledeide artrose-teengewricht. De hamer en beitel sessie van de specialist om me van pijn aan het gewricht te bevrijden heeft helaas alleen een verslechtering tot gevolg gehad. Ik heb nu zoveel pijn bij het lopen dat m’n voet en m’n rug aan het vergroeien zijn geloof ik…Niet aan elkaar ha, ha, maar door te compenseren bij het lopen ontstaat er meer pijn op andere plekken.
De therapeut was buitengewoon sympathiek en ik voelde me voor het eerst enigzins seriues genomen. Specialist en huisarts blijven me het gevoel geven dat met een beetje zwemmen en een beter schoentje (specialist heeft voorkeur voor verkleinwoordjes, grrrrrr) alle probleem(pjes) zullen zijn opgelost…Tja, en daar betaal ik dan ook nog voor…

Sinds gisteren voel ik in m’n lijf hoe druk ik geweest ben…Ik heb in de afgelopen weken bijna 800km gereden. Van Den Haag naar Dordt, naar Utrecht en visa versa. Ongelofelijk, dat wel, dat ik de energie kreeg om het te doen! Een paar jaar geleden was dat onmogelijk geweest.

Moeders is weer thuis in De Linde. Wel erg achteruit gegaan, dat zie je pas nu ze in haar oude omgeving terug is. Haar lichaam is gezond, maar haar geest wordt steeds zwakker.

Sas is voorlopig thuis komen wonen. Even gestopt met de studie. Even een time-out om van alles op een rijtje te zetten. Misschien gaat ze voor een maand of wat naar l’Abri in de Betuwe. Ik klaag niet want we vinden het gezellig weer even een dochter thuis te hebben. Heel vreemd om naar boven te lopen en muziek te horen op een slaapkamer. Zo gauw vergeet je dat dus, de dagen dat er uit 4 kamers verschillende muziek en geluid kwam.

Vanaf vrijdag is het reces, zoals dat in de politiek zo netjes heet. Ik noem het maar vakantie. Reces houdt eigenlijk in dat er geen officiele vergaderingen zijn en dus tijd om andere dinen te doen. Maar vele politici vertrekken toch ook echt richting de sneeuw of zon is mijn indruk. Ach het is mij best. Politiek is een hectisch bestaan, met belachelijk veel vergaderen, tot diep in de nacht. Gelukkig maak ik dat alleen mee vanaf de zijlijn.

We verheugen ons op Narnia, de verfilming van de boeken van C.S. Lewis. Ben heel benieuwd naar het resultaat. De recensies zijn positief. Hopelijk kunnen we met z’n allen. We hebben de boeken met de kids stuk gelezen!

Dat was ik vandaag alle drie tegelijk. Trouwens, ik was ook nog vrouw van..Dat merkte ik toen het niet lukte m’n overladen emotie-dag te laten landen bij m’n geliefde echtgenoot. Die moest snel koken (en ik eten) en daarna weg voor de kerk

Ik was moeder voor m’n ene dochter die haar verdriet deelde over een verbroken relatie.

Bij een andere dochter even oma voor Niek, die me heel blij maakte (en bijna m’n bril sloopte).

En toen was ik zelf even kind (maar ook een beetje moeder) bij m’n moeder die aan het allerlaatste eindje van haar leven is. Ze had vanmorgen zelf de voedingssonde uitgetrokken. Bewust? Hoe dan ook, nu volgen cruciale dagen: gaat ze zelf voldoende eten en drinken om te leven?

Oh, ik was ook nog zus, want m’n beide broers en m’n zus waren vanmiddag aanwezig bij het gesprek met de arts van moeders.

---

                rechtsvoor mijn opa

Dit is een interessante foto. Op deze foto zit mijn opa van moederskant, Jacob van Katwijk, aan een tafeltje met een aantal andere mannen, allemaal Schiedammers, voor zover ik weet. En notabelen, zoals dat toen nog heette.

Het jaar is 1942, de plaats is St. Michelsgestel en mijn opa zit in een gijzelaarskamp van de Duitsers. Als wraakactie hebben zij vooraanstaande mannen uit het hele land hier opgesloten vanwege een geslaagde aanval van de verzetsbeweging waarbij enkele Duitsers om het leven kwamen.

De dreiging is: voor iedere omgekomen Duitser wordt iemand gefusilleerd.
Zo zijn er al een paar mannen omgekomen, in koele bloede doodgeschoten.

Mijn opa zal er niet heel lang zitten, een half jaar, hoogstens. Van juni 1942 tot 12 dec. 1942. Uit een dagboekje dat hij daar bijhoudt (niet erg volledig) blijkt dat men elkaar nuttig bezighield. De proffen en theologen die daar zaten gaven colleges bijv. Men heeft weleens gezegd dat de ontzuiling van Nederland daar begon. Iedereen zat door elkaar heen en men leerde meer begrip hebben voor elkaars standpunten!

mijn opa is daar trouwens midden vijftig….

Afgelopen week was ik weer even terug in de tijd. Niek logeerde bij ons met Mamma Jesseka, vanwege een verbouwing bij hen thuis. Jesseka moest op en neer naar Utrecht, dus oma paste veel op. Ik herbeleefde alles van vroeger weer. Hoe weinig je aan dingen toekomt, hoe heerlijk het is steeds weer zo’n mensje te knuffelen, hoe het lijkt dat je met niets anders bezig bent dan maaltijden klaar te maken…Maar genieten was het wel. Vanavond zijn ze richting Utrecht vertrokken, naar het huis met de nieuwe keuken. En ondanks de weldadige stilte heb ik nu al ontwenningsverschijnselen…

Vanmiddag een goeie Keep the Faith vergadering gehad met de werkgroep. Het begint steeds meer vorm aan te nemen. 4 en 18 nov. en 4 dec. organiseren we Schaefferlezingen, interactief, in de Ichtuskerk, vanaf 19.30 uur. Een nieuwe manier, eigenlijk een experiment om te zien of hier behoefte en animo voor is. Het gaat niet alleen over Schaeffer, maar vooral hoe we met zijn gedachtengoed in onze eigen tijd zinvolle discussies kunnen voeren met onze medemensen. We bidden om zegen.

Zit opeens in de noodopvang problematiek. 2 gezinnen die op onze weg zijn geplaatst als kerk die op zeer korte termijn onderdak nodig hebben. Internet is een onuitputtelijke bron van informatie, maar wat is het toch altijd lastig om maatwerk te knutselen…Iedere situatie is weer anders, altijd zijn er weer voorwaardes, barrieres enz.

Voor wie dit leest en suggesties heeft|: 1 gezin bestaande uit moeder en 3 dochters, met uiterst bescheiden inkomsten…
Een ander gezin, vader, moeder en jongentje van 2, beiden met baan en vaste inkomsten. Zoeken woonruimte in Den Haag (met spoed) en kunne een huur van max. 400 euro betalen incl.

Kim heeft gisteravond afscheid genomen van BBK, een commissie van de landelijke vrijgemaakte kerk die contact onderhoudt met buitenlandse kerken. Kim zat in een groepje dat vooral met India en Korea en andere landen in Azie contact onderhield. Boeiend werk, hoewel Kim op z’n Azie reizen altijd doodziek werd…Vooral India heeft hij slechte herinneringen aan, wat betreft z’n ingewanden.

Maar over heel de werled enthousiaste en ovetuigde christenen te ontmoeten is heel bemoedigend. Doet je ook eigen kerkelijk leven in een ander relativerend licht zien.

Minoes is dood. Ons kameraadje sinds 1991. Tastbare troost door de jaren heen voor ons gezin, voor onze kinderen, pubers, adolescenten en volwassenen. Wat heeft dat diertje een belangrijke plaats gehad. Er is wat afgeknuffeld met haar. Fijn voor haar, maar fijner nog voor ons. Wat is er rustgevender in tijden van crisis en nood dan een poes die, onaangedaan door de hevige emoties die in huis soms rondzongen, op iemands schoot ging zitten en zich daar al spinnend in een rondje vouwde. Wie bepaalt een mens beter bij de les dat het leven gewoon doorgaat dan een poes, die ’s ochtends gewoon miauwt om haar eten? En wat is vertederender dan een poes die gewoon rustig meeloopt wanneer je boodschappen gaat doen?
Oh, ik was niet de grootste fan van onze eigenwijze kat. Ik die helemaal niet van vaste patronen houd, kon het niet hebben dat mijn poes me dwong me daaraan te houden. Niks geen andere brokjes omdat die in de aanbieding waren…Niks geen ‘even wachten’ met eten, met naar buiten gaan, met naar binnenkomen. I want it my way and I want it now, was Minoes’ levensmotto.

Maar ze hoorde er helemaal bij. En nu is ze dood. Kim, Lukas en ik hebben haar bij de dierenarts in laten slapen. Dat laat je niet koud. Een beest is zo weerloos. Maar ze heeft er niet onder geleden gelukkig. Wij wel. En nu ligt ze op haar favoriete plekje. Warm in de winter, koel in de zomer.

Vandaag bij m’n moeder geweest, heen en weer naar Dordt. Wat word ik toch moe van die rit..Maar moeders was wel blij me te zien. Praten ging moeilijk, maar ze vroeg wel opeens, helder als wat: waar is Kim? Dan val ik altijd bijna van m’n stoel! Er was een vrijwilligster bezig haar handen te masseren en nagels lakken. Heerlijk, hoor. Boven even koffie gedronken, beetje gerommeld. Veel praten hoeft eigenlijk niet. Ze zit wat voor zich uit te staren en is duidelijk tevreden dat ik er ben. Af en toe vraagt ze dan toch: wat stop je in je tas, als ik een vieze bloes meeneem voor de was…Het maakt me aan het lachen, die wisseling van (schijnbare)wezenloosheid naar oplettendheid. Ze lacht dan mee. Ook werd me duidelijk gemaakt dat m’n haar slordig zat. Ik heb ‘moderne’ pieken en daar is ze nooit weg van geweest. Tot twee keer toe wees ze ernaar: daar moet je wat aan doen. Ja, mam. We zijn erg benieuwd wanneer er een plek vrij komt in het verpleeghuis in Schiedam. Als ik bij haar ben, breng ik het altijd even ter sprake. Schiedm is mijn moeders geboortestad, het verpleeghuis staat dicht bij haar geboorteplek en haar zus en zwager zijn er onlangs in een verzorgingshuis in de buurt komen wonen. Allemaal punten waarvan we hopen dat het de verhuizing enigzins zal verzachten.Minoes is nog steeds zo fit als een hoentje. Af en toe maakt ze wat vreemde bewegingen, mar ik denk dat ze door het oog met de bloeduitstorting waarschijnlijk onduidelijk ziet. Ze maakt een beweging alsof ze met haar pootje iets weg wil wrijven, wat er niet is.het is zo heelrijk om haar nu ’s ochtends weer ongeduldig te zien wachten op haar eten! Voorheen irriteerde het me mateloos, dat gemauw, maar het klinkt nu nog even als muziek!Zelf heb ik nog veel last van m’n voet die gemeen zeer doet bij het lopen. Als ik veel loop begint vervolgens m’n dijbeen en daarna m’n heup te branden….Ook m’n handen, m.n. m’n duimen en wijsvingers zijn heel pijnlijk. Toch maar afspraak maken bij de dokter, op aandringen van Kim en m’n zus. Ben altijd erg bang met een kluitje in het riet gestuurd te worden. Ben absoluut niet assertief bij een arts, omdat ik koste wat kost niet als hypochonder wil overkomen…Stom dus.

Onze scanner doet het niet dus ik kan helemaal geen leuke foto’s van Niek op de site zetten. Ik ga er snel wat aan doen.

Behalve 4 kinderen, een schoonzoon en een kleinkind hebben Kim en ik samen ook een poes! Minoes, al 14 jaar een medebewoonster van ons huis. Eerst met haar zus Lotje, maar die hebben we een aantal jaren geleden laten inslapen. Minoes was tot voor een maand of zo energiek en sterk. Met zeer vaste gewoontes die zonder luid protest geen verandering mochten ondergaan. Opeens werd ze ziek. Geen brokjes meer, eerst nog wel nat voer, maar na een tijdje ook dat niet meer. De dierenarts constateerde een schildklierafwijking. Medicijnen gekregen, maar ze knapte niet op. Vijf dagen geleden kreeg ze een toeval en daarna leek ze blind. Heel zielig liep ze klagelijk miauwend rondjes door de kamer. Haar achterlijfje leek gedeeltelijk verlamd. Nog een paar dagen aanzien, dachten we en dan moeten we haar maar laten inslapen (snik).

Tot onze grote verbazing begon ze echter 2 dagen geleden op te knappen! Ze werd levendiger, ging weer eten en nu kan ze ook weer zien! Minoes is met het 2e van haar 9 levens gestart. Hoera!

Niek heeft inmiddels ook niet stil gestaan. Hij rolt zeer soepel van z’n rug naar z’n buik en is daardoor een heus gevaar geworden. Wat een actie-radius krijgt een baby door zo’n simpele beweging onder de knie te krijgen…. Zeker als hij daarna weer op z’n rug weet te komen. Altijd nieuwsgierig naar waar hij net niet bij kan legt hij, zonder te kruipen, al een hele afstand af. Het is zo schitterend om hem te observeren en dat uiterst geconcentreerde gezichtje te zien wanneer hij iets op het oog heeft.

M’n voet geneest langzaam. De wond heelt netjes maar het bot is nog zo gevoelig en pijnlijk dat ik geen gewone schoenen aan kan. Alleen m’n gehate klittenband sandalen. Ook het lopen is nog moeilijk. Ik blijf hopen en bidden dat de ingreep toch ergens goed voor geweest is…In elk geval heb ik nog meer leren sympathiseren met mensen die hun hele leven met een beperking moeten leven.

Ik heb, dacht ik, nog niet vermeld dat ik m’n eerste prijs binnen heb voor m’n weblog…Ik heb zowaar een t-shirt gewonnen waarop mijn favoriete foto wordt afgedrukt bij de Hema. Raad eens wie er op mijn t-shirt gaat prijken?? Juist. Ik ben helemaal blij. Alleen heb ik nog geen t-shirt ontvangen terwijl het toch al even geleden is dat ik de verrassingsmail kreeg..En eigenlijk zijn het hele lelijke t-shirts…Als nachtpon wel nuttig.

Ben net thuis van m’n eerste dag aan het werk na de voet’bewerking’. Vanaf m’n grote teen tot 1/3 van m’n voet bevindt zich een ritssluiting die bijna netjes dicht is. Slechts het bovenste stukje is hardnekkig niet van plan zich te sluiten en sputtert letterlijk tegen..Ik heb het bange vermoeden dat de huid daar niet gladjes gaat helen. We zullen wel zien. Als ik koorts kreeg, zei de verpleegkundige die ik erover belde geruststellend aan de telefoon, mocht ik natuurlijk terugkomen..

Voor het eerst ook weer gefietst. Nooit gerealiseerd dat je bij het fietsen je grote teen nodig hebt. Dus wel. Ik stap af aan de rechterkant van m’n fiets en steeds weer dacht ik vandaag: Niet Doen! Afstappen, afzetten, het moest allemaal met links vandaag. FF wennen.

Op m’n werk de vruchten van Jeanines arbeid geplukt. Ik heb een collega voor 8 uur erbij die mij heel veel werk uit handen neemt. Echt geweldig. Ik ga meer tijd aan de website besteden, = schrijven. Helemaal mijn ding. Ik sta echt verwonderd hoe God me zo stapje voor stapje naar m’n (werk) plek leidt. In 1995 of zo drentelde ik trillend heen en weer voor het uitzendbureau in Wageningen. Ik durfde niet naar binnen te gaan omdat ik voor m’n gevoel niets te bieden had op de arbeidsmarkt. Vanaf het moment dat ik binnen was, zo van: dan maar afgaan als een gieter, is er een opgaande lijn geweest. Cursus Vrouw en Werk waar ik leerde om heel anders naar mezelf te kijken, vooral op het gebied van werk en ervaring. Heel veel plezier gaf me dat. ‘Gewoon huisvrouw?’ , zei de cursusleider dan, ‘weet je wel hoeveel managementvaardigheden je daar voor nodig hebt?’

Communicatie, met mensen omgaan, creatief meedenken en oplossingen zoeken, dat zijn de leuke kanten van het werk dat ik deed als huisvrouw, moeder en receptioniste. Nu als fractie-assistente bij de gemeenteraadsfractie ChristenUnie-SGP kan ik dat ook gebruiken + ook nog eens bezig zijn met allerlei dingen die de samenleving betreffen! Ik had het zelf zo niet kunnen plannen. Ik kan God zeker aanbevelen als Arbeidsconsulent! ’t Gekke is altijd dat je achteraf een lijn ziet, maar al gaande gewoon, voor je gevoel, losse (wankele) stappen zet.