Categorie: chronicles

Beste lezers, trek in dit digitale tijdperk nóóit digitaal sinterklaas lootjes met het idee dat dat sneller of handiger zou zijn.. Wat er ook beloofd wordt, jullie zullen er voor immer spijt van hebben. Ik heb me laten verleiden en het resultaat: iemand op de bewuste avond gaat naar huis met een dubbele buit en een ander ontvangt niets, rien du tous (of toutes?) Dat is niet leuk. Sterker nog dat is sterk balen. Zeker wanneer de niet-ontvangende partij de vriendin is van je zoon die voor het eerst meedoet en de dubbelop ontvangende partij je jongste dochter, die natuurlijk toch altijd al het verwijt hoort dat ze verwend is…..

Nou ja, het was niet meer te veranderen. Pas toen we 2 grote pakketten met dezelfde naam erop zagen drong de pijnlijke werkelijkheid tot mij door. Jesseka, altijd wat minder naief dan ik, zei dat ze er al bang voor was geweest.  Eerdere rondes met een andere site had namelijk steeds dubbelingen opgeleverd…

Cadeautjes delen was ook geen optie want alle cadeaus voor Sas waren naai-dingetjes en Ravinia naait niet…. Sint zal een retourtje Nederland moeten nemen om nog wat nabestellingen af te leveren, ben ik bang.
Verder was Sint in alle opzichten gezellig. Niek(m’n kleinzoontje van bijna 2) wilde niet slapen en heeft geassisteerd in het openen van vele cadeaus steeds vergezeld door de uitroep: ohooooo!!!!

Het blijft een leuk feest maar volgend jaar gewoon weer als vanouds: PAPIEREN lootjes.

Met grote letters was dat de titel van de dagelijkse column in het AD/Haagsche Courant, één van de kranten die ik lees vooral voor de Haagse bijlage. Ik dacht al half "laat maar", vooral toen ik in de openingszin las dat de EO in een programma had aangetoond dat in een ziekenhuis in Nederland 2 abortussen hadden plaatsgevonden vanwege een hazelip van de foetus. Ik dacht, nou verder hoef ik niet te lezen, de rest is voorspelbaar: heksenjacht, fundamentalisten, hypocrieten en meer van dat soort objectieve argumenten voor het recht op abortus zullen nu wel volgen. EO en abortus dat is de beste combinatie voor spot en ridiculisering, toch?
Mijn verbazing was groot toen de schrijver zeer serieus was in z’n kritiek op de houding van ouders die zoiets doen. "Kinderen zijn best leuk, maar ze moeten wel perfect zijn, het oog wil ook wat".
Het stuk blijkt aan het eind geschreven te zijn door een blinde. Volgens mij een cabaretier, Vincent Bijlo. Hij schrijft: "Stel dat hij blind zou worden, onze nieuwe foetus. Afdrijven, meteen! Dat loopt maar overal tegen aan, ziet niet wat voor stuk van een moeder hij heeft, heeft niets aan kleurboeken, kan niet meedoen aan spelletjes  als tikkertje en wordt bovendien gepest.
Wat ben ik blij dat zulke testen nog niet bestonden in de tijd dat ik geboren werd. Als ze wel hadden bestaan had u misschien dit columnpje niet gelezen."

Ik ken deze meneer verder niet maar zulke stukken helpen mee om mensen die weinig op abortus tegen hebben duidelijk te maken waar je eigenlijk mee bezig bent.   

USKO is geen science-fiction film, noch een enge ziekte, maar het Utrechts Studenten Koor en Orkest. Onze kinderen hebben er nooit in gezongen of gespeeld maar Kees Gootjes, zoon van onze vrienden in Canada, zingt erin mee vanaf het moment dat hij op Schiphol landde, geloof ik. Kees studeert twee jaar in Nederland en woont bij Lukas in huis. Als tenor hoefde hij niet op de wachtlijst, denk ik en dit jaar trad hij dus al op in Vredenburg.  Net 3 maanden in Holland en al op de buhne, not bad!  Het concert was gisteren en de halve zaal zat vol met Kees-fans…Want iedereen kent Kees en Kees kent iedereen, volgens mij. Een waar talent. Lang, blond, nederlands met een ‘cute’ canadees accent…wie zou niet voor Kees vallen?

Het concert was erg mooi. Vooral het Requiem van Mozart was indrukwekkend. Mooie solo’s, vooral de sopraan had een prachtige stem.

Om 11 uur moest ik nog terug naar huis met trein en tram..Dat was minder. Vreemde vogels onderweg, hoor, op dat tijdstip!

In 1 week Paradiso en USKO. Nu maar weer even sparen. Vredenburg is overigens heel wat comfortabeler dan Paradiso!!

Gisteravond een geweldig goeie Keep the Faith avond gehad. Het had een Dudok-café avond moeten worden, maar helaas onze reservering moest wijken voor de NOS, die dezelfde zaal als studio gebruikt voor haar politieke uitzendingen als NOVA, Buitenhof enz. Een week voor datum krijg je dan een afzegging en moesten we alsnog op zoek naar een andere, geschikte lokatie. We hebben niet genoeg budget om voor iedere KtF-avond  een leuke zaal te huren, maar minstens 2 x per jaar is toch ons streven.

Gelukkig konden we terecht in ’t Goudenhooft, een café- restaurant in de buurt, met een bovenzaal die uitstekend geschikt bleek. In feite beviel de zaal ons beter dan die van Dudok. Intiemer, meer sfeer en….goedkoper! Alleen de consumpties zijn extreem. Maar ja dat hoort er tegenwoordig bij. En op andere avonden is alles gratis, dan komen wij met een kratje van AH met fris, wijn en bier, dus,voor de vaste deelnemers valt er niet te klagen eigenlijk. (Wat ze overigens ook niet deden, hoor!) Welaan, de avond zelf. Allereerst hele gave blues muziek van Underdog, een Haags bandje, waarvan de drummer diaken is bij ons. De muziek geeft direct een hele leuke sfeer. De spreker was dit keer Robb Ludwick van  l’Abri in Eck en Wiel. Evenals mijn geliefde echtgenoot van amerikaanse afkomst en met een nederlandse vrouw getrouwd. het l’Abri-virus…

De lezing zelf was ijzersterk vond ik. Een korte samenvatting. Waarop baseren we ons geloof?
We zijn geneigd een scheiding te maken tussen geloof en wetenschap, geloofservaring en ‘dorre’ leer, kennis en gevoel, verstand en intuitie (ik weet nog steeds niet hoe ik een trema maak…) enz.
Het is het een of het ander. Toch, als je zo’n tegenstelling maakt zul je zien dat,linksom of rechtsom, er onbewust een correctie  gaat plaatsvinden. Een atheist schrijft bijv. dat alles te kennen moet zijn wetenschappelijk, maar gebruikt toch termen als ‘mysterie’  of ‘magie’.  Een puur gevoel/ervarings gerichte persoon doet een beroep op wat de ander weet, op de geschiedenis enz.
Dat is niet gek omdat er nl helemaal geen tegenstelling nodig is. We herkennen in onszelf als mensen een honger naar kennis: hoe zit alles in elkaar, hoe werken de dingen?
Maar ook een diep verlangen naar bevestiging, naar emotionele betekenis voor onszelf en ons leven. Wat is de diepere zin van ons leven?
Nu, die 2 verlangens kunnen rustig naast elkaar bestaan. Ze horen er allebei te zijn omdat ze ‘íngebouwde’ verlangens zijn. God heeft de wereld ordelijk en met veel wetenschap gemaakt, dus verlangen wij, als zijn beelden, naar dezelfde soort orde, kennis, doorgronden van dingen.
Maar Hij heeft ons ook als relationele wezens geschapen, bedoeld om lief te hebben en geliefd te worden. Om diepe zin te ervaren in wat we doen. Daarom sluit het Bijbelse mens- en wereldbeeld zo aan bij onze menselijke ervaring. Het objectieve: kennis, feiten, leer, systeem, enz. en het subjectieve: emoties, relaties, ervaringen, gevoelens enz. zijn twee elementen die elkaar nodig hebben en niet te scheiden zijn.

Alleen de Bijbel kan die twee duiden en plaatsen: ze wijzen in de richting van een Schepper-God Die Zichzelf in de mens weerspiegelt.  Kennis omkleedt met gevoel en ervaring. Gevoel en emotie, gevoed en gekanaliseerd door kennis. Dan kom je bij de Bijbelse aanduiding: hart. Daar komen de twee samen.

De lezing was vrij lang en Robb citeerde vele interessante krantenartikelen en boeken.  Heel stimulerend om over door te praten en denken. Onder het genot van een drankje en de muziek werd dat (na de officiele afsluiting) ook nog lang gedaan.

Iedere keer ben ik van tevoren zenuwachtig. Zal het wel goed gaan, komen er wel mensen? Ik voel me erg verantwoordelijk en dat geeft een spannend gevoel. Maar steeds weer komen we thuis met een voldaan en dankbaar gevoel. God heeft het weer een (bescheiden) succes gemaakt!

"Moeder", roept meneer R. tien keer achter elkaar. "Moeder, moeder, moeder!". Ja, hij bedoelt toch echt mij. Meneer R. is onrustig vandaag. Waar hij meestal diep in slaap is, hoofd op de borst, is hij vandaag steeds aan het roepen en wil alsmaar opstaan. Eerst was het ‘zuster’, nu is het ‘moeder’ geworden.  Meneer R. is zijn portemonnaie kwijt. Hij heeft helemaal geen geld, maar wel vreselijke honger. De verzorgster heeft hem al geprobeerd ervan te overtuigen dat hij hier niet hoeft te betalen, de kok heeft al geroepen dat vandaag alles gratis is, maar de onrust blijft. Ik sta in de buurt van de tafel en hij doet nu een beroep op mij: "help me, help me". Ik herhaal in verschillende versies de geruststellingen van  de verzorgers. "Alles is al betaald, u hoeft zich echt geen zorgen te maken". Inmiddels roept nu ook mevr. V., die als probleem heeft dat ze alles eindeloos herhaalt, op doordringende schreeuwtoon dat ze haar portemonnaie kwijt is. Tegelijk ruikt ze het eten dat door een vrijwilliger op de afdeling gekookt wordt en daar wordt zij onrustig van. Want eten vindt ze heerlijk, maar geduld om te wachten heeft ze niet. "Gaan we nog eten?", schreeuwt ze om de 10 seconden. "Waardeloos", als het haar te lang duurt. De verzorgende wordt kregelig en rijdt haar de zaal af. In de gang wordt het roepen steeds doordringender. Mevr. V. protesteert op die manier tegen haar verbanning. Mijn moeder ligt onder twee dekens in de stikwarme zaal op bed. Ze heeft het koud. Vindt al dat lawaai en geschreeuw maar niets en jammert zachtjes. We leiden haar af door zachtjes maar weer de psalmen te zingen die ze zo mooi vindt.

Ik blader door de dossiermap en zie dat het inmiddels 9 dagen geleden is dat moeders’ urine op kweek gezet is. Geen uitslag nog. Ik ga op zoek naar iemand die me meer vertellen kan. Het meisje dat ik spreek is allervriendelijkst maar weet werkelijk helemaal niente van mijn moeders situatie. OK, het hoofd dan maar. Op vakantie. Sub-hoofd? weet niets meer dan dossier. Hmmm, ik wil toch echt weten hoe het met die kweek zit. Meisje vertrekt naar boven, naar het sub-hoofd. "Ik ga Joke even bellen, die weet alles," zegt ze als ze weer beneden is en vliegt naar de telefoon. Joke is mijn moeders persoonlijke verzorgende, maar is wel vrij vandaag..Moet die nu thuis gebeld worden?? Joke neemt, gelukkig, niet op. Is mijn moeders arts in huis? Op vakantie. Zijn vervanger? Is er morgen weer.
Ik geef het op, dit meisje heeft genoeg verduurd van mij.
In de auto bel ik de receptie en vraag verbonden te worden met de dienstdoende arts. Ik krijg te horen dat die in MDO (is dat een bubbelbad??) zitten. Ik word teruggebeld.
Niet dus.

Verpleeghuiswerkenden onder de lezers! Is dit normaal op een maandagmorgen of schort er hier iets aan??

Charlie en Gina groeien als kool! Onze poesjes die eerst in de palm van m’n hand pasten (nou, één tegelijk, hoor) zijn nu echte poezen aan het worden. Vooral Charlie ontwikkelt zich razendsnel tot een stoer mannetje. We zullen er op tijd bij moeten zijn om hem iets van z’n mannelijkheid te ontnemen! Nestjes van een broer en zus zijn onwenselijk, ook onder dieren. Gina is mooi en fijntjes, groeit goed, maar iets minder snel. De dierenarts had een ruisje bij haar hart gehoord. Hopelijk vergroeid het nog! We hebben veel plezier met onze beesten. Ze zijn heel aanhankelijk en slapen steevast bij je op schoot, áls ze slapen, want voor de rest van de tijd zie ik ze alleen als vogeltjes door de lucht scheren. Ongelofelijk wat een energie! Maar verder alles kits, hoor. Een gebroken schaaltje, een bloempot, een palm die vreemde afgevreten vormen begint te vertonen, no problem. Hoort er gewoon bij. Oh ja ze klimmen tegen onze gestucte muren omhoog. Even wennen, een poes tegen het plafond aan, dat wel.

Vanmorgen bij moeders geweest. Ze ligt op bed. Volgens de verzorging vindt ze dat prettiger. Ze rijden het bed naar de huiskamer dus er is wel levendigheid om haar heen. Haar knie zit vol vocht, arthritis denkt de arts. Ze heeft er veel pijn aan, ook eenreden waarom de verzorging haar niet wil plagen met aankleden. De arts denkt ook dat ze Parkinson heeft. Haar handen hebben een tremor en haar spieren zijn stijf op een manier die typerend lijkt voor Parkinson. Het wordt allemaal veel bij elkaar! De suikers zijn nog steeds ontregeld, veel te hoog. Ze lijdt daar verder niet onder. We bekijken het van dag tot dag. Heel sneu is dat ze zo slecht kan praten. Er komen gewoon geen woorden uit haar mond, terwijl ze soms wel wat probeert te vertellen. Toch had ze opeens weer zo’n verbazingwekkende opleving toen Kim binnenkwam vanmorgen, ze lachte en zei: wat zie je er goed uit! Zo maar. En toen Kim haar een kus gaf: dank u. 

Het is 11 september, een echte doemdatum tegenwoordig. Vijf jaar geleden zat ik op een Koreaans hotelkamertje te kijken naar de televisie.  CNN– Breaking News!! America under attack!  De koude rillingen liepen me toen over der rug. Wat was er in vredesnaam aan de hand? Zo ver weg te zijn van die gebeurtenissen gaf een gevoel van vervreemding. Engelse kranten waren moeilijk te krijgen waar we waren, het tijdverschil (11 uur) maakte het lastig om te bellen en de taalbarrière maakte dat we niet veel verder kwamen dan: wat vreselijk, hè? Dit gekoppeld met de, voor ons rare, culturele gewoonte in Azie om bij slecht nieuws te lachen (in verlegenheid gebracht), had tot gevolg dat de dag van de aanslag zelf een mistig karakter draagt in m’n herinnering.

In de loop van de volgende dagen kregen we mails van de kinderen en vrienden die allemaal de sfeer van verbijstering ademden. Er was iets zeer schokkends gebeurd en niemand kon het echt duiden. De schok van een ramp, maar dit was beslist geen natuurramp.  Dit was gewild, bewust. De in detail geplande moord op duizenden onschuldige burgers.

In het vliegtuig onlangs naar Canada raakte ik in gesprek met m’n buurman. Een jonge vent, Amerikaan, die op terugreis was van een verblijf in Londen waar hij voor z’n studie een summerschool had gevolgd. Een internationale cursus waar hij veel gesproken had met europeanen over de situatie in Amerika. Hij vertelde over het gebrek aan interesse onder Amerikanen in vooral lokale politiek en uiteindelijk kwamen we te spreken over Bush, en de landelijke politiek. Ik heb een zeer linkse schoonfamilie, waarvan een gedeelte er zelfs van overtuigd is dat de gebeurtenissen op 11 september in scène zijn gezet door de regering…Je mag haast niet hardop zeggen dat je Bush niet alleen maar de duivel himself vind. Het viel me bij deze medepassagier daarom op hoe genuanceerd en weloverwogen hij sprak over z’n land en de regering.  Hij moest lachen toen ik vertelde over m’n schoonfamilie…Zei dat hij zelf ook eerder democraat was dan republikein, maar de complot-theorie is zo extreem dat je die bijna niet serieus kunt nemen, vond hij. Hij vertelde dat zijn tante tegenover het Pentagon woonde in de tijd dat het vliegtuig daar neerstortte en zij was heel zeker van het feit niet een klein vliegtuigje met bom of een raket gezien te hebben (zoals de complottheorie beweert).

Toch lees ik nu  vaker dat er in Amerika steeds meer mensen gaan geloven dat Bush het hele drama gepland heeft om een reden te hebben Al Quaeda aan te vallen. 

Ik ben geen politicus, geen buitenlandcommentator en zeker geen CIA kenner.  Maar mijn gezonde verstand en datgene wat ik de afgelopen jaren gelezen heb, zegt me dat Bush geen schoonheidsprijs verdient met z’n optreden door de jaren heen. Maar dit verschrikkelijke drama met opzet laten gebeuren zou hem op één lijn met Hitler zetten.  En dat gaat te ver. Er zijn teveel integere mensen die betrokken zijn bij de regering Bush, die hem kennen, die persoonlijke gesprekken met hem voeren, waaronder ook een aantal christenen.  Met regeren maak je vuile handen, zeker als je een machtig land als Amerika regeert. Maar vuile handen maken is wat anders dan uit pure machtsberekening duizenden burgers van je eigen land de dood injagen!

Ik gedenk al die mensen vandaag met groot medelijden en bid voor alle nabestaanden.

"Kun je reanimeren?" Met die vraag rende ik maandagavond opeens langs verschillende buren. Bij het naar bed gaan hoorde ik een vreemd geluid bij de buren direct naast ons vandaan komen. Nu gebeurt daar van alles omdat het een kamerverhuurbedrijf is en er geloof ik 10 mensen wonen, maar dit klonk als uit een ver verleden. Wanneer onze zoon Lukas (valse) croup had als kind en daardoor slecht kon ademhalen maakte hij ook van die benauwde hoestgeluiden.  Het kwam van buiten en ik liep het balkon van onze slaapkamer op om te zien wat er aan de hand was. Op het aangrenzende balkon stond m’n Turkse buurman, naar adem te happen alsof er een stuk vlees in z’n keel was blijven steken, ondertussen vreemde klanken uitstotend. Geschrokken riep ik of ik een dokter moest roepen. Dwaas eigenlijk, want dat was zonder meer duidelijk. Binnen hoorde ik twee van z’n huisgenoten roepen dat ze 112 aan het bellen waren. Ik sloot de balkondeuren met de gedachte dat er dan verder niets te doen was, tot ik bedacht dat we op ons rijtje een huisarts hebben wonen. Ik als een speer de deur uit om die te waarschuwen.  Hij was niet thuis, z’n vrouw wel. Binnengekomen bij de buurman zag het er slecht uit. Hij was grauw en ijskoud, rochelde en leek stervende. We hebben hem op de grond kunnen leggen, de doktersvrouw zei dat hij nog pols had en inmiddels was 112 aan de lijn.  "Kunnen jullie reanimeren", was het eerste wat de vrouw aan de lijn me vroeg. Nee dat konden we geen van allen. De doktersvrouw begon het "Onze Vader" te bidden, maar 112 zei tegen me, "blijf hem stimuleren, probeer de pijnprik". Mijn volgende gang was naar buiten kijken of ik iemand vinden kon die wel kon reanimeren. Veel van de buren kwamen naar buiten maar niemand had de kennis in huis….Gelukkig arriveerde toen de ambulance. In the nick of time!  Na lang wachten (we werden er gelijk uitgebonjourd:"neem die hond ook mee!", beest was meegelopen en zat muisstil te wachten in de kamer tussen alle commotie) kwam het verlossende woord "hij doet het weer". Ambulance taal. 

Zo leert een mens z’n buurt kennen! Na een tijd te hebben nagepraat om van de schrik te bekomen nodigde een stel me uit voor een glas wijn. "Je moet nu niet alleen naar huis gaan". Heel sympathiek.

Vandaag bij de buurman langs geweest.  Hij ligt nog op intensive care, maar het gaat veel beter.  Hij heeft er geen directe schade van opgelopen naar het schijnt. Ik was ook heel blij te ontdekken dat hij familie heeft in Den Haag. Een ex-vrouw (nederlandse) en twee dochters en een zoon.  Dat was een hele opluchting.

En nu dus een cursus reanimatie!

Saskia is weer het huis uit, naar l’Ábri. Het is wel wennen hoor! Gezellige kletskous als ze is, is er nu veel stilte. Heeft ook weer z’n voordelen natuurlijk. Ik blog weer meer, en lees meer. En we kunnen weer alleen groenten met tufu eten of een ei, zonder afkeurende geluiden van Sas. Wat ook opvalt is de afname van het wasgoed, maar vooral van de hoeveelheid schoenen die rondslingeren…Sas, je hebt echt teveel schoenen!!!

Ik hoop dat je echt iets kan gaan doen met je mode en creativiteit. Ik las een artikel over meiden die met een bedrijfje waren begonnen: pimp your house.

Je weet inmiddels hoe je de boekhouding doet, toch ??