Categorie: chronicles

"De Heer is waarlijk opgestaan, Hij leeft". Die tekst projecteerde de beamer op de muur zondagochtend in onze kerk. De preek benadrukte hoe het lege graf de essentie is van Pasen. Niet allerlei mooi gevormde gedachtes over Jezus Die "in onze herinneringen en daden ‘tot leven’ komt", maar de echte levende Jezus van Nazareth, die je kon zien en aanraken. Dood als ieder ander mens dat in een graf gelegd wordt, en toch opgestaan, met lichaam en ziel. Als de allereerste mens. Hij was de primeur. Dat leven geeft Hij door aan wie z’n leven met Hem verbindt. Pasen. Licht. Hoop. Leven

Vreemd dat zo’n geweldige werkelijkheid en mijn gevoel zo ver uit elkaar kunnen liggen. Maria was zo opgeslokt door haar verdriet en gemis dat ze Jezus niet herkende in de tuin. Begrijpelijk. Ze herkende Hem uiteindelijk aan Zijn stem en hoe Hij haar naam uitsprak.
Maar ik weet zoveel meer dan Maria. Waarom ben ik dan niet blijer en vol vuur? Zou de werkelijkheid van Pasen niet mijn stemming in een klap moeten kunnen verbeteren?                                    

Niet dus. Tot m’n teleurstelling moet ik zeggen.
Maar misschien kan ik wel zeggen dat de werkelijkheid van Pasen voorkomt dat ik wegzak in een gevoel van somberheid dat alles overheerst. Ik spits steeds m’n oren of ik Jezus ook mijn naam hoor zeggen…                             opstanding Henk Pietersma      
En als ik het verhaal over Maria herlees, raakt het me: zo persoonlijk betrokken is Hij bij Zijn vrienden. Hele intieme ontmoetingen, een op een. Ik ben er weer, niet bang zijn, ik ben het echt.

Al schrijvend gaat Pasen dan toch weer spreken.

                                                                                                               

Vandaag was een zee en stranddag. Ten eerste omdat ik vrij was. Ten tweede omdat het mooi weer was. Maar vooral toch omdat ik weer de ruimte van de oneindige zee nodig had. Thuis was ik onrustig en kon m’n draai niet vinden. Fiets gepakt en richting boulevard gefietst. Poosje in een strandtent gezeten met m’n boek. Kop koffie erbij. Prima. Voelde me al beter.

(bron foto www.phrea.com)          
Toen een eind gelopen en ergens in het zand over de zee zitten staren en geprobeerd m’n stemming te peilen. Het gevoel manifesteert zich in m’n lijf in een trekkende sensatie, ergens rond m’n middenrif. Het is missen; verlangen naar wat voorbij is. Weemoed. Het wordt aangewakkerd door alle gezinnetjes op het strand. Mijn kind-zijn is definitief voorbij, realiseer ik me. Maar ook de tijd dat ik moeder was van kleine kinderen, voor wie ik het centrum van hun wereld was, is voorbij. Dat laatste is natuurlijk al een hele poos zo, maar de weemoed naar die tijd komt bovendrijven met de weemoed om mijn moeders sterven. 

Laatst zag ik nog zo treffend hoe je als moeder schuilplaats bent. Niek was aan het spelen op het strand toen er uit de verte een vliegtuig aan kwam ronken. Instinctief, zonder te kijken naar Jes, liep hij langzaam in haar richting, z’n ogen op het vliegtuig gericht. Z’n armpjes waren uitgestoken en hij sloeg ze om Jes haar nek. Dicht tegen haar aan volgde hij nauwgezet het vliegtuig tot het aan de horizon verdween. Dicht bij haar was het veilig en kon hij het dreigende lawaai aan.

Al denkend banjerde ik door het zand, op weg naar m’n fiets. Opeens zag ik een jongentje huilend voorbij rennen. Hij struikelde en viel en nog meer dikke tranen stroomde er langs z’n wangen. Geen volwassenen in de buurt die op een vader of moeder leken. Toch maar ‘es informeren. Bleek een engelssprekend jongentje. Pappa en mamma zaten in een strandtent maar hij wist niet meer waar. Hij had een gat gegraven in het zand en toen was hij de weg kwijt.

Hij kon goed vertellen hoe hij heette en hoe z’n ouders heetten. Wat ze aan hadden enz. Maar feit was dat er werkelijk tientallen strandtenten zijn en dat ik hem een heel eind voorbij de laatste tent gevonden had. Blijkbaar was hij behoorlijk afgedwaald.

En daar liep ik dus plotseling na m’n weemoedige gedachten met een klein jongentje van 7 die vol vertrouwen z’n handje in de mijne legde en vroeg of hij nu ooit z’n ouders nog zou vinden op dit grote strand. We hebben een half uur gezocht in verschillende tenten. Pfff, ik wist niet dat het er zoveel waren en dat het zo ver lopen was! Op een gegeven moment ben ik binnen gaan vragen of ze de politie wilden bellen. Pas in het zomerseizoen is er nl. een politiepost op het strand.

Samen hebben we toen uit zitten blazen bij strandtent Bora Bora. Cedric kreeg een ijsje en ik een kop koffie. En zo waar, na een kwartier of zo kreeg de politie een melding van een vader en moeder die hun zoontje kwijt waren. Al gauw sloot een snikkende moeder Cedric in haar armen.
En deze vermoeide wees (ik dus) met een tijdelijke aanval van leeg-nestsyndroom voelde dat een bijzondere Regisseur mij deze taak had toebedeeld om me weer te laten weten: Jij bent net zo geliefd en kostbaar.

Maandagochtend op het strand achter glas koffie gedronken. Weemoedige bui, wat tranen, maar ach, wat zijn een paar tranen naast die oneindige zee? Ik word er altijd rustig en kan beter ademhalen als ik zand voel aan m’n voeten en zout ruik in de lucht..

Met Kim de zaken weer wat geordend en met een aanmerkelijk betere stemming kwam ik thuis. Uren geslapen en ’s avonds mezelf verwend met een bad. Daar heb ik niet vaak behoefte aan, maar eens in de zoveel tijd is het lekker. Ik heb kaarsjes aangedaan en een boek meegenomen. Maar toen ik eenmaal onder de schuimbubbels lag bleek m’n bril met boek op een onbereikbare plek te liggen…Nou ja, dan maar mediteren.
Na die gedachtenoefening besloot ik dat het nu lente genoeg was om weer aan het benen scheren te beginnen. Ik heb daar een vreselijke hekel aan, maar meer nog haat ik harige benen onder een zomerrok, dus als het weer opwarmt voel ik de drang toenemen om mijn benen van hun wintervacht te ontdoen.

Helaas is het sinds die avond alleen nog maar stervenskoud buiten. Ik heb vandaag op de fiets kleine Ruth Changoer en haar ouders weer even opgezocht en heb er heen en weer anderhalf uur over gedaan! Terug met ijzige tegenwind. Ik verbeeld me dat m’n benen extra koud werden, ondanks kousen en een lange broek.

Ruth is nog slaperig en heel rustig.

Mijn zus stuurde een mooie foto van m’n moeder en de kleinkinderen, genomen in 1980. (oeps…ik bedoel, mijn moeder werd 80!!!, 1997 dus!!)
Ze ziet er daar nog zo piekfijn en mooi uit! Toch was dat de laatste keer dat ze zelfstandig wonend haar verjaardag vierde, volgens mij.

Onze vrienden hebben een baby! Ruth heet ze. Haar moeder, die uit India komt, zegt: Rutte, dus we moesten even puzzelen voor de telefoon welke exotische naam dit was. Een Bijbelse bleek het dus.

Ruth zat er ontzettend aan te komen! Vrijdag was ik er nog even en Babita moest vechten met de zwaartekracht om niet om te vallen: zij heel klein en die buik enorm!
Ik had al weken wel zo mijn zorgen….Waar is nu het babykamertje, waar de commode, waar het bedje enz. enz. Onze wieg gebracht met toebehoren, maar die stond, met losse onderdelen, rustig de geboorte af te wachten. "Moet de wieg niet even in elkaar?", vroeg ik dan bescheiden. "Welnee", zei m’n vriendin, "dat is toch in een paar minuten gebeurd straks, kom, jij gaat lekker koffie maken." Hmmm, dacht ik dan, ik wilde dat ik wat eigengereider was. "Wat doe je straks met Quinten?" (het oudere jongentje van vier.) Dat wist ze niet, misschien mee naar het ziekenhuis? Hmmm, dacht ik, weinig origineel, opnieuw. "Is er niet een vriendin in de buurt?" (ik woonde te ver weg om echt in te springen) Nou, het had geen prioriteit, wie dan leeft die dan zorgt.

En voilà, precies onder schooltijd kondigde Ruth zich aan. Om twaalf uur geboren in het ziekenhuis en om 14.30 zat B. weer thuis, zo voorspoedig was alles gegaan! En om 15.00 uur kwam Quinten thuis uit school.

Ik onderbrak m’n cursus om gelijk Ruth te gaan bewonderen en vroeg me onderweg zorgelijk af welke onoverzichtelijke chaos ik zou aantreffen.
Niets geen chaos. Babita op de bank, kindje op een dekentje, wiegje was in elkaar gezet en beschuit met muisjes (verzorgd door pappa) op de koop toe. En de kraamverzorgster (van Turkse afkomst denk ik) was rustig bezig de eerste taken uit te voeren. Geen paniek, er worden al eeuwen kinderen geboren zonder kraampakketten en kamers en meubilair en, en, en….

Hier toont m.i. zich de kracht van oude culturen. Alles komt goed…. op z’n tijd,…. zeer goed. No hurry, no worry.

Leve het nieuwe leven van Ruth Changoer. Morgen volgt een foto.

Het is toch echt lente aan het worden. Onmiskenbaar zie ik in mijn tuintje de bolletjes boven komen en sommigen bloeien al volop. Zo raar. Het is helemaal geen winter geweest. Dat is een beetje ongepast vind ik. Eerst het zure en dan smaakt het zoete pas echt zoet. Er moet tussen de seizoenen een duidelijk contrast zitten, dat vind ik het prettigst.

Van de zomer raak ik verzadigd en dan ben ik blij met de herfst en de kleuren van de natuur. Op een gegeven moment ben ik alle bladeren zat en is het tijd voor de naakte bomen en een koude winter. De lente ben ik niet zo gauw zat eigenlijk. Alle begin, jong, vers, teer, fris, daar voel ik me het meest bij thuis geloof ik. Maar dan moet er wel eerst een winter aan vooraf gaan, toch?

Nou ja. De zon schijnt en dat is heerlijk. Ik heb niet veel te vertellen. Zit nog een beetje in niemandsland. In de kerk was gisteren heel lief en meelevend. Dat doet me goed.
Zaterdag zijn we naar Utrecht gereden om bij de kids te zijn. Voor mij altijd heel warm en troostrijk. Jammer dat Niekepiek niet ‘ beschikbaar’ was..Een kus en knuffel van hem is de meest ultieme vorm van troost.

Zaterdag ga ik een dagje naar Antwerpen met dochter Sas, shoppen en een hotelletje. Even mezelf verwennen. Kim is het weekend altijd druk en ik werk door de week dus samen spontaan een weekendje ertussen uit is moeilijk realiseerbaar. Helaas pindakaas. Ach en Kim is toch geen echte shopper, dus. Ik eigenlijk ook niet. Maar het klinkt zo leuk. Wie weet drinken we de hele dag overal kopjes koffie en thee. Maakt niet uit. Idee is leuk.

Oh ja, Lukas is te beluisteren op myspace.com! Vooral het eerste liedje vind ik heel mooi, de twee anderen zijn wat ontoegankelijker. Dat is natuurlijk het kenmerk van ware kunst, you understand!

Het is een en al familie wat de klok slaat de laatste dagen! Gisteren zijn Blanca en Chris Fincham (Kim’s moeder en stiefvader) aangekomen in Nederland.
Ze logeren een paar dagen bij ons in Den Haag. Kort maar krachtig verblijf. Waarschijnlijk de laatste keer dat ze in Nederland zijn, vanwege hun leeftijd. Blanca is 83, Chris 78 geloof ik. In goede gezondheid, maar toch. Het reizen is vermoeiend. De reden dit keer is het overlijden van een zwager van Chris in Engeland. Vandaar toch nog een keer de overtocht gewaagd. Opvallend was dat in Engeland een aantal familieleden ’s avonds niet meer naar een bijeenkomst durfden te komen vanwege ‘de afstand’. Daar zaten de oudste familieleden, Blanca en Chris, helemaal uit de VS! Hoe bedoel je afstand??

Vandaag zijn alle kids langs geweest. Jes en Niek overdag, de rest om te eten. Lekker Chinees gehaald. Gisteravond met z’n vieren in ‘RAAR’ gegeten in Scheveningen, in de jachthaven. Een aanrader. Niet supergoedkoop en een beetje weinig eten misschien maar erge leuke ambiance en erge goeie service. Ook de kwaliteit van heten was erruug goed.

Ertussen door speelt alsmaar mijn moeders gezondheidssituatie. Die is tot nu toe nog steeds erg zorgelijk. Als de anti-biotica, die ze sinds gistermiddag krijgt, niet aanslaat is het nog een kwestie van dagen, volgens Joke, de persoonlijke verzorgster van moeders. Ze was erg somber aan de telefoon. Morgen ga ik er weer heen. Ook met mijn familie dus contact, maar dan via telefoon of mail.

Met Kees z’n telefoontje genomen, gisteravond op het feestje voor Sas  haar 24e verjaardag. Ik had natuurlijk een foto van Sas hier moeten hebben, maar ik heb op m’n laptop geen foto’s van haar, die komt nog.

Hier alsnog de foto van onze jarige jet, genomen bij kaarslicht.

Gezellig met z’n allen gegeten, hartige taarten, van mij en Sas, iets Mexicaans van Eelke, en een dodelijk chocotoetje Van Jes en Sas…2 soorten brownies, een met icing, de ander met chocosaus..en daarnaast 2 bolletjes ijs, volgens mij Ben en Jerries. Steunend hebben we de rest van de avond uitgezeten. Er ging nog net een kop koffie in.

Eigenlijk is Saskia vandaag jarig, maar ik zie haar verder niet. Ze werkt en gaat vanavond naar dansen. Raar hoor….

Niek was gisteren trouwens niet van plan de gezelligheid vaarwel te zeggen om te gaan slapen..Niek is een echt gezelschapsmens en hij geniet van bij elkaar zijn en is druk met iedereen te ‘bezoeken’. Even kijken, even ‘zittezit’ zoals hij zelf naast iemand zitten noemt. Sas kreeg cadeautjes en dat vond hij zeer interessant. Helpen met open maken, en dan vol bewondering heel hard ‘ooohooo’ roepen.  Als mamma ging staan, wees hij met een gebiedend armpje: zittezit! Een staande mamma kondigt bedtijd aan, dat voelde hij haarscherp aan.

Maar ja het moest er toch van komen.Om half negen ondernam Jes de eerste poging. Dapper zwaaide hij daaag, en wilde dat oma nog even mee ging. Afscheid nemen uitstellen. Vond oma ook wel een goed idee. Maar slapen wilde Niek niet. Een klagelijk gehuil kwam er van de bovenverdieping. Na een kwartier ging oom Lukas hem in slaap zingen. Niek z’n meest geliefde bezigheid al vanaf z’n geboorte: gedragen en zachtjes toegezongen worden. Gaat uitstekend. Niek hangt tegen je aan alsof hij in een diepe slaap zakt, hoofdje in je nek. Luuk liet zich foppen en wilde hem lekker in z’n bedje leggen. Niek was ONTROOSTBAAR. Uppaaaa, Uppaaaa….!!! (zo noemt hij alle volwassen familieleden)
Nou, dan maar even naar beneden. Jes is geen harde moeder (ik ook niet…) en het ventje zat met z’n armen stijf om haar nek op schoot. Blij als hij was weer beneden te zijn werden ik en anderen in zijn nabijheid bedolven onder de kusjes…Ik vond het niet zo erg dat Niek niet slapen wilde :). Jes wel…:( Die zag de nacht al aan zich voorbij trekken met een onrustig slapend jongentje. Sorry Jes, en toch vond ik het zo heerlijk dat ie erbij was!

Ook nog even bij moeders geweest vandaag

Even maar bij haar geweest, maar lang genoeg. Ze ligt op bed en was nu op haar kamer ipv de huiskamer. Dat is wel beter, merkten we. Ze heeft minder prikkels waardoor ze rustiger is. Ze lag zelfs een beetje te doezelen toen ik binnenkwam. Haar stemming was wisselend. Toch heeft ze in de korte tijd dat we er waren wel een paar keer geglimlacht en op een gegeven moment zei ze duidelijk, in Kim’s richting kijkend, ‘wat een mooie man’..Moeders heeft altijd een goeie smaak gehad op mannengebied, ha, ha…

Telefonisch contact met de arts gehad en dat verliep goed. Hij zal zeker anti-biotica voorschrijven als er sprake van een urineweginfectie is. Als pijnbestrijding dan, zeg maar. Hij was wel duidelijk dat zijn beleid nu palliatief is en hoopte dat wij daar ook mee in konden stemmen. Nu, dat is zeker het geval. Haar zo comfortabel mogelijk maken, desnoods met morfine tegen de pijn. Volgens een van de verzorgenden die moeders goed kent en veel verzorgd (ze is evv’er van moeders) heeft ze veel pijn in haar benen. Door de verkramping als gevolg van de Parkinson? We weten het niet maar ze geeft veel pijn aan tijdens de verzorging. Daar moet i.e.g. pijnstilling voor komen.

Morgen zou deze e.v.v’er ook met een strip testen of er spraken is van een ontsteking. Iedere dag is er weer een. Mijn gebed is iedere dag dat ze spoedig mag sterven en bij God mag zijn.

Ik zong ‘ De Heer is mijn herder’ het slaaplied wat ze altijd vroeger voor ons zong en dat neuriede ze even mee. Ook ‘ Op de grote stille heide’, een topper toen ik klein was, gaf even herkenning. Na psalm 23 zei ze ‘prachtig’ en zuchtte diep. Daarna kon ik niets meer dan 100% beter weer naar huis!!

Deze week werk ik niet en moet mezelf thuis vermaken. Eigenlijk wel vreemd. Ik kom toe aan allerlei dingen die normaal gesproken blijven liggen. De was hangt in een keer aan de lijn terwijl ik die meestal een dag later terugvind in de machine. Er is tijd om gelijk te vouwen zelfs. Verder heb ik vandaag Kim’s kamer opgeruimd. Stapels oud papier weggegooid, geordend en zowaar, z’n bureau is weer toegankelijk.

We hebben sinds een paar weken geen tv meer. Lekker. Ik vind het wel best eigenlijk. Af en toe kijken we nieuws op de PC, gaat prima.

Lees meer nu. Heb net een boek uit van Charles Williams, uit de dertiger jaren. Bovennatuurlijke thriller:Descent into Hell. Williams was christen en probeert in zijn boeken op die manier het bovennatuurlijke een rol te laten spelen. Heden, verleden en toekomst spelen  door elkaar heen, levenden en doden bestaan tegelijk en hebben contact. Ingewikkeld, maar wel met hele mooie en diepe gedachtes.

Daarna, deze in sneltreinvaart, Spijkerschrift, van Kader Abdolah.
Over wat er gebeurde in Iran met de hoofdpersoon en zijn doofstomme vader en de rest van z’n familie tijdens het dictatoriale bewind van Khomeiny. Erg mooi.

Nu twijfel ik tussen een opbouwend boek of een escape-boek…Ben ‘ ‘Simply Christian’ van N.T Wright aan het lezen (boeiend, helder) maaaar heb gisteren bij de kringloop 2 boeken van Grisham en 1 van Iris Murdoch gekocht. Welke zal het worden vanavond…That is the question!

Nagekomen foto van de modeshow waarin sas haar eigengemaakte jurk showde…

Beste lezers als jullie dit jaar een kerstpakket gekregen hebben, bedenk dan dat er altijd ‘iemand=een mens’ achter de hele organisatie zit, hoe machinaal je pakket ook in elkaar geramd lijkt…Ik stel nu al een aantal jaren de ‘kerstattentie’ (zoals mijn baas het zo mooi noemt) samen voor de schaduwfractieleden. We hebben 1 raadslid en om hem bij te staan zijn er een aantal mensen die meedenken en -lezen. Dat moet beloond, dus trekt Margreet er ieder jaar op uit om een leuk pretpakket voor te bereiden. Uiteraard te presenteren tijdens een even prettige kerstborrel.

Welaan, het moet gezegd, ik ben geen fan van cadeaus kopen en al helemaal niet in grote hoeveelheden. Ik ben meer van de cadeaubonnen, lekker makkelijk, geen gesjouw en iedereen kiest iets van eigen smaak. Mijn baas echter, helaas, houdt van verrassingen en presentjes, dus mijn opdracht is helder: maak er weer iets leuks van Margreet…!Zuchtend trek ik dan maar weer de stoute schoenen aan.

De wereldwinkel is een nuttige plek om van alles te selecteren. Goed doel, leuke spullen, lekkere spullen, voila, een verlichting van mijn taak. Maar ja, logistiek blijft het een probleem. Uiteindelijk 13 gevulde mandjes van de werledwinkel in mijn buurt naar de derde verdieping loodsen van het immens grote Haagse stadhuis…Daar heb ik een man voor nodig. Pakketten inladen, naar de stad onder het stadhuis parkeren, met de lift naar de derde, van de lift naar de zaal, alles even ver van elkaar! Ik zweet hevige peentjes tegen de tijd dat ik alles boven heb.

Dat deel afgerond moesten nu de kerstborrelingredienten ingekocht. Met de rugzak naar Appie Heijn, handig gisitueerd tegenover het stadhuis. Voor 13 mensen. Maar, misschien komt niet iedereen, drinken ze alcohol of niet, willen ze zoet of hartig (het is om 18.00 uur en de meesten komen rechtstreeks uit werk)decisions, decisions. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet…Ik sta in een lange rij bij de kassa. Kopen alle ambtenaren hier hun wekelijkse boodschappen of zo??? Na AH nog door naar Bertolli om broodjes te bestellen. Weer tientallen keuzes: Ik haat keuzes en wil zeggen, doe maar wat. Maar dat is geen optie.

Terug op het stadhuis moeten m’n collega en ik de gereserveerde zaal ‘gezellig’ maken. Tja, we doen ons best met wat kerstlopers en kaarsjes, maar blijven toch het gevoel houden dat we op het station van de metro een feestje proberen te bouwen. We hebben de TL verlichting gedimd…Niets is naargeestiger dan gedimde neonverlichting. Daar kan ik droevige gedichten over schrijven.

Ach, het was natuurlijk best gezellig, vooral toen er van de 13 maar 8 waren. Eten en drinken in overvloed! De kerstattentie werd zeer op prijs gesteld.

Heb dus waardering voor de kerstattentie en de borrels, vooral wanneer die georganiseerd wordt door een ouderwetse kantoorjuffrouw ipv de catering of de facilitaire dienst, maar zelfs dan….