Vrijdagavond dan eindelijk het nieuwe thuis van mijn zus gezien. Van hartje Dordrecht is ze verhuisd naar landelijk Lieren, onder Apeldoorn. Naar een heuse (verbouwde) boerderij. Met blauwe luiken, aan een boerenweggetje, temidden van de weilanden. Wat een weldadige rust. ’s Ochtends hoor ik de haan kraaien bij de buren. De kalkoen blijk ik gemist te hebben ondanks z’n kabaal. Zo diep slaap je dus op het boer’nland. Zus heeft ook wel even achter haar oren moeten krabben voor ze haar geliefde Dordt verliet! Maar de liefde woog heel zwaar, dus is ze haar nieuwe man achterna verhuisd. Frappant (en leerzaam!) hoe God vaak gebeden verhoort op een moment wanneer je zelf je eigenlijk al hebt neergelegd bij het feit dat Hij blijkbaar een andere weg voor ogen heeft. Jaren was het een onderwerp op m’n gebedslijst dat zus weer een goeie partner mocht vinden. Zo lang dat het wat vervaagde. Tot opeens: Zo waar, E. opdook. En nu zijn ze alweer een paar maanden getrouwd. Met dank aan God die gebeden hoort.
De landelijke omgeving trok ons wel opeens. Altijd ervaar ik een dilemma: de heerlijke rust van het platteland, de geuren, de geluiden van de natuur… De ruimte die me dan doen denken aan grotere tuinen, dieren, een oord voor meditatie en verdieping. Een plek voor muziek en kunst. Dan weer de realiteit. Hoe landelijker hoe duurder de huizen. En kan ik de afwisseling van de stad wel missen? En heeft juist de stadsmens geen behoefte aan een plek om tot rust te komen, waar hij is, in de stad?
Zondag vanwege mijn rug niet naar de kerk geweest. Was ook zo moe dat ik steeds bij ieder boek wat ik trachtte te lezen in slaap viel…’s Middags wel lekker door de duinen gefietst en even op het strand in de zon gelegen. Prachtig weer was het! De natuur loopt uit en je ziet nu de meest waanzinnig mooie bloesembomen! Zo overdadig en kleurrijk. En de geuren die je soms tegemoet waaien, zomaar wanneer je door de straten fietst.
Ik heb dit seizoen het liefst. In mijn eigen tuin steken vergeten plantjes weer hun eerste sprietjes boven de grond en ik word helemaal blij wanneer ik ze herken: jij bent er ook nog! Tijdens m’n ziekte heb ik mezelf vaak getroost met beelden uit de tuin. Het onaanzienlijke bloembolletje dat in de herfst de grond in gaat, verdwijnt en dan toch maar in de lente staat te flonkeren van pracht. Het miezerige zaailingetje, bijna opgevreten door de slakken, dat toch als door een wonder overleeft en een echte plant wordt… Dan kon ik weer een uurtje verder.
Vandaag heb ik de knoop doorgehakt om terug te gaan naar 16 uur werk per week. 20 uur betekent 3 dagen bezet en het werd me toch te veel. Ik wil echt blijven proberen eenmaal in de week kleinzoon te zien en bijna zo regelmatig mijn moeder. Ik heb sociale contacten, kerkelijke contacten, vrienden, een gezin, ik wil schrijven, lezen, af en toe sport ik (moet vaker) en ik heb ook nog een gigantisch huis!!!! Nu doe ik alles liever dan in huis bezig zijn, maar als m’n huis vies is, voel ik me niet senang. Vandaar. We hebben nu besloten op het werk iemand erbij te zoeken voor 8 uur die vooral de administratieve taken gaat doen, post, archiveren en zo verder. Ik ga me iets meer met PR bezighouden en wat inhoudelijke dingen. Gegadigden voor de 8 uur? Meld je aan
