Categorie: christelijk geloof

Mijn eerste 40 doelgerichte dagen bijeenkomst

Afgelopen woensdag de eerste bespreking gehad van Doelgerichte Dagen in de woensdagochtend groep van mijn kerk. Met enige reserves was ik begonnen het boek te lezen (auteur: Rick Warren). Maar de eerste 11 dagen zijn me goed bevallen eigenlijk. Ik probeer welwillend te lezen, dat wel. Niet op alle ‘kort door de bocht’ slakken zout leggen, geen ‘zwart-wit’ spijkers op laag water zoeken. Dan is er veel te leren en veel uitdaging te vinden. (Zie voor meer over 40 dd mijn log van 27 feb.)

De bespreking in onze groep was goed. Persoonlijk, met openheid over eigen frustraties en zwarte periodes. Voor twee mensen in de groep had het boek een enorme impact gehad en een ommekeer teweeg gebracht. Het boek is direct en windt er geen doekjes om: waar ben je mee bezig in je leven? Het gaat niet in de 1e plaats om jou en jouw geluk, maar om God, om Zijn eer en tot Zijn lof ben je geschapen. Je komt alleen tot je recht in een relatie met Hem.

Dat is de invalshoek van het hele boek. Ga voor God, dat is je doel. Hij gaat voor jou, kijk maar naar Jezus.

Anders dan veel literatuur uit onze kring is het boek niet erg genuanceerd. Af en toe klapperen je oren en gaan je haren overeind staan. Maar was dat niet de uitwerking van alles wat Jezus zei in Zijn tijd? Mensen werden wakker geschud, boos, geprikkeld enz. Soms is een boek als dit zo nodig om het gesprek onderling en in jezelf weer op gang te krijgen. Je kunt het ‘Amerikaans’ noemen maar leve de VS dan maar!

Wat heb ik zin in de lente!

Over het weer mag ik niet klagen. Hier in mijn woonplaats Scheveningen schijnt over het algemeen de zon vaker dan in andere delen van Nederland. Blauwe luchten met stapelwolken boven de zee zijn in elk seizoen prachtig. Maar ik heb zo’n zin in warm weer. In bloemen in de tuin. In buiten zitten. In lekker even zwemmen en dan in de tuin een wijntje. In het ontspannen gevoel dat de warme zon op mijn huid me geeft. De wind is nog zo guur en koud als ik naar m’n werk fiets, ik ben het zat!

Gisteren in de kerk de startdienst van de Veertig Doelgerichte Dagen gehad. We begonnen met ontbijt, wat een groot succes bleek. Een heel warm begin van het samenzijn als gemeente. Ook voor de kinderen heel leuk!  Vijf zondagen zullen er themadiensten zijn, vijf weken komen mensen in groepen samen om het beroemde boek van Rick Warren te bespreken. Er is door de kerkenraad een soort klapper samengesteld met gereformeerde verdieping, wat geen slecht idee is, want Warren is bij tijden erg kort door de bocht. Wel nodig soms om gericht aan de gang te gaan met de vraag: Wie is God voor mij en voor mijn gemeente? Maar af en toe enige nuance kan geen kwaad. Ik heb het deel voor dag 1 gelezen en vond het stimulerend. Ook confronterend: het gaat niet om jou, maar om God. Ik pas in God’s kosmische plan. God past niet in mijn plannen. Dat zet de dingen weer in de juiste proporties.

Dit zijn wel wat aardige links:
http://www.vergadering.nu/leesmap20051126nd-warren.htm
http://www.saddlebackchurch.com/flash/default.htm

Werkelijkheid en ideaal

Na 31 jaar toch nog onenigheid: waarom ziet hij mijn manier van aandacht zoeken niet? Ik wil contact met degene van wie ik hou, éven als vanouds, éven zoals het was, maar zijn (en mijn) schema zit er atijd tussen. En in zijn (en mijn) drukke bestaan wordt vrije tijd ook heilig: even schaatsen kijken, even het nieuws, even, vóór het slapen gaan, lezen. Ik begrijp het, maar heb soms zo’n behoefte aan spontaniteit, aan passie die het lezen en tv kijken te boven gaat, die niet gepland, geagendeerd en afgesproken is: morgen tussen 2 en 4 maken we tijd voor elkaar…

Dan lokt het verre en het landelijke. De boerderij in de VS of op het platteland in Nederland. De open haard die brandt, de honden die zich uitrekken en vredig bij het vuur gaan slapen, de verre roep van een dier in de nacht en wij, wij zien de avond voor ons uitstrekken. Muziek op de achtergrond, de luie stoelen naast elkaar, nog even de laatste ronde en dan is de avond er om samen door te brengen. Om te schrijven, om te luisteren, om lief te hebben.

Het heeft iets van de nieuwe aarde: vervuld, voldaan, verzadigd. Maar elkaar kunnen we dat onmogelijk blijvend geven, dat is een droom. Iemand Anders zal de volheid geven en wat nu soms nog zo pijnlijk leeg blijft vullen met wat Hij in overvloed heeft.

campagne start

foto’s van de startbijeenkomst gemeenteraadsverkiezingen CU-SGP in Den Haag

De kwaliteit van mijn scanner is niet geweldig…de foto’s waren al wat donker maar zelfs met photoshop krijg ik ze niet beter…Zal wel aan mijn gebrekkige vaardigheden met het programma liggen!

In ieder geval is de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen 2006 in Den Haag voor de ChristenUnie–SGP begonnen. Ik heb nu al 10 keer zoveel bewondering voor mensen die een spectaculaire campagne-opening voorbereiden! Dit was een super eenvoudige avond, maar wat een geregel!!

Rouvoet hield een steengoed verhaal over christelijke politiek, waar landelijke en plaatselijke politiek elkaar raken, bijvoorbeeld met de invoering van de WMO, Wet Maatschappelijke Ondersteuning. De AWBZ wordt opgeheven en het geld daarvan zal worden overgeheveld naar de lokale overheid. Meer dan ooit sinds de jaren ’60 zal er een beroep worden gedaan op de onmiddellijke omgeving van iemand die zorg nodig heeft. Niet automatisch krijgt iemand meer thuiszorg, enzovoort. Er ligt dus een steeds wezenlijker taak voor de kerken. Christelijke politiek kan daarin sturen.

inspiratie

Twee hele gave avonden achter me liggen en een inspirerende zondag.

Vrijdag was de eerste avond over Schaeffer, een Amerikaanse denker die in zijn werk liet zien dat een mens, als hij consequent is, niet kan zeggen: het leven is absurd of zinloos en tegelijk gezellig verder leven, en relaties en werk als zinvol ervaren. Als het leven toeval is, kan het geen doel hebben. Die 2 sluiten elkaar uit. Als het leven geen doel heeft, waarom leef je dan? En waarom praten we over oneerlijk, over lijden enz? Toeval kent geen geen recht of onrecht. M.a.w. Eigelijk wijst alles erop dat het leven bedacht, ontworpen is. Door een persoon. Die ons besef van goed en kwaad heeft bijgebracht. Zolang we die persoon, die schepper niet kennen, niet erkennen, blijft het leven, met z’n tegenstrijdigheden, een raadsel. God en de Bijbel zijn de sleutel die perfect past in het gecompliceerde slot van de wereld en ons leven.

Dit is niet helemaal letterlijk volgens Schaeffer, maar wel een korte samenvatting van wat apologetiek inhoudt. Aantonen dat er in de gewone wereld van ons mensen allerlei aanwijzingen te vinden zijn dat God er is en dat ons begin nooit puur toeval geweest kan zijn.

Treffend werd dat geillustreerd door een film op de avond erna, bij de Life-avond in het Zeehelden- theater in Den Haag. Als jij God was, wat zou je doen om de wereld te verbeteren? was de vraag aan zomaar mensen op straat. Iedereen was het erover eens dat het lijden er niet zou horen te zijn. Niemand kwam met het argument dat lijden er gewoon bij hoort omdat de sterksten nu eenmaal moeten overleven. Het hoort er niet te zijn, en toch is het er. C.S. Lewis noemt het lijden en de pijn in de wereld God’s luidspreker: mensen het is echt mis, er klopt iets niet!!

De Life avond was geweldig. Heel professioneel en goed van opzet. Echt gericht op de doelgroep ‘niet-kerkelijken’. Ik verwachtte een soort jeugdkerk, maar dat is het echt niet. Het is een voorstelling waarbij iedereen enorm aan het denken wordt gezet. De volgende avond is 4 febr. over de wereldgodsdiensten. In het Zeeheldentheater, Trompstraat Den Haag. In de buurt van Anna Paulownaplein.

Zondagmiddag sloot het thema van de laagdrempelige Vriendendienst weer naadloos aan: Paulus op de Aereopagus. Die in de taal en de begrippen van zijn toehoorders (geleerde filosofen) Jezus Christus verkondigt. Hij verplaatst zich in hun gedachten wereld en daarop aansluitend komt hij met het totaal verrassende: Een mens is uit de dood opgestaan en aangewezen door God als Zijn Zoon om ons en de wereld te verlossen van onrust (zelf alles moeten doen en verdienen) en angst (straf en verdoemenis) en lijden (dood en rampen).

Veel inspiratie dus. Van zoveel inspiratie word je wel moe…Ik lag zondag heel vroeg op bed en heb diep geslapen!

Leanne Payne

Ben een boek van Leanne Payne aan het lezen. Bij gereformeerden nog niet zo bekend (?), maar in evangelische kringen een veel gelezen schrijfster. Kim had een studiemiddag over haar werk met predikanten van de classis en zodoende ben ik ook aan het lezen geraakt. De titel van het boek is ‘God’s tegenwoordigheid geneest’.

Het is geen simplistisch boekje, wat ik eigenlijk een beetje verwachtte. Er zijn zo veel van die christelijke hypes (uit Amerika ) De redenering is dan vaak zo zwart-wit, 10 manieren om…..enz.

Maar dat is hier niet het geval. Payne is duidelijk iemand die denkt, citeert en moeite doet om haar overtuiging en uitleg van de Bijbel te beargumenteren. Ze citeert veelvuldig C.S. Lewis, opmerkelijk genoeg.

Wat ik van haar boek vind?

Er staat veel moois in. Wijze observaties over de psychologische kronkels waar gelovigen aan kunnen lijden. Alleen gericht op andere mensen, bezig zijn onze identiteit te vinden (gebogen noemt ze dat) terwijl we bevrijdt in Christus toch rechtop onze identiteit in Hem hebben ontvangen! Hij woont in ons. Payne gebruikt heel vaak (ik word er een beetje moe van..) het woord incarnationeel, een sleutelbegrip in haar denken. De incarnationele werkelijkheid van Christus die woning in ons heeft gemaakt en (haar woorden) vlees wordt in ons. Ons hele mens-zijn raakt en beinvloed. Ons denken, zien, verbeelden, onze intuitie enz.

Ze gaat daar heel ver in en ik haak op een gegeven moment af. Natuurlijk woont Christus in mij en ik vind dat een nooit te bevatten, geweldig feit. Hij woont niet in mij als voyeur om in de gaten te houden of ik wel alle regeltjes volg…Nee, zoals een vriend bij me woont, een geliefde, die dichtbij wil zijn, met wie je niets liever wil dan een woning delen, zo woont Hij bij mij. Hij vormt me en ik ga steeds meer op Hem lijken. Maar dat ik een soort kanaal wordt van Zijn werken, een medium als het ware…dat vind ik geen Bijbelse gedachte. Misschien begrijp ik Payne op dit gebied nog niet goed? Maar ze vindt dat wij dingen kunnen zien voor en van anderen die God in feite aan ons openbaart, omdat Hij in ons woont. We zien dan door Zijn ogen.

Uit eigen ervaring sprekend weet ik dat ik niet alleen strijd voer met Satan, die me van God vandaan wil trekken, met de wereld, die me zo in beslag kan nemen dat ik God dreig te vergeten, maar het meest nog met mezelf. Die overloper en verrader van binnen die steeds weer partij wil kiezen tegen God. Die het vaakst : ‘ja maar’ zeurt, altijd de oren te luisteren legt bij wie God niet liefhebben en zich daaraan wil aanpassen.

Die worsteling mis ik in het boek van Payne. Tenminste, die worsteling verdwijnt uit het leven van de overwinnende christen die zich volledig heeft opengesteld voor het werk van de Heer. Ik wil haar geen onrecht doen. Payne beweert niet dat we die klus eventjes zelf klaren. We moeten ons laten openbreken en tot de erkenning komen: ik kan dit niet zelf. Maar er is een stijgende lijn en we gaan van laag naar hoog, lijkt het.

Innerlijke genezing, is het mogelijk? Ik geloof er heilig in. Maar ben minder up-beat dan Payne…De kracht van de Geest, daar mankeert het niet aan. Maar ik denk dat ze ons schepsel-zijn niet genoeg een plek geeft in haar denken. God werkt wonderen, zonder twijfel. Maar vaker nog werkt Hij langs de gewone menselijke weg. Niet spectaculair, niet opzienbarend, eerder nog in het verborgene.

Engels of Nederlands?

Regelmatig heb ik de ervaring dat een Bijbeltekst in het Engels veel duidelijker is en me meer aanspreekt dan in het Nederlands. Zelfs in modernere versies zijn er toch termen en woorden die een bepaalde lading hebben gekregen. Dat heeft tot gevolg dat ik ze niet meer kan begrijpen in hun oorspronkelijke, minder beladen, bedoeling. Voorbeeld: onderwerpen, onderdanig, vernederen. Alle drie hebben zo’n akelige bijklank in het Nederlands dat je ze eigenlijk niet meer kan gebruiken, vind ik. Om een duidelijker voorbeeld te noemen uit vroegere tijden: wijf, het woord in de Statenvertaling voor iemands vrouw. Tja, dat kan echt niet meer. (Behalve blijkbaar bij bepaalde kerken die op zondag een paar eeuwen terug in de tijd gaan en rustig nog de Statenvertaling lezen.) Maar voor het woord vernederen/onderwerpen staat in het Engels (NIV) het woord ‘yield’. Tenminste in 1 Petr. 5: 6,7. Even citeren: “Yield under the mighty Hand of God, that He may exalt you in due time, casting all your cares upon Him, for He cares for you.” In het Nederlands staat: Verneder u onder de machtige Hand van God, enz. Dat klinkt in mijn oren, slaafs, passief en heeft een negatieve bijklank. Bij ‘yield’ denk ik aan iets heel anders. Ik hoor daarin ‘meebuigen’, meebewegen in een bepaalde richting, zoals een boom als vanzelf meebuigt met de wind. Anders breekt hij immers. Meebuigen is als de danser die zijn ledematen doet meebewegen op de muziek. Alles past, de dans en de muziek worden een eenheid.

Muziek is een goeie vergelijking voor Gods wil. De Bijbel zegt nergens dat die wil hard is, bars, onbuigzaam. Onaangepast aan ons leven en onze individuele persoonlijkheid. Dat kan niet, want er staat : He cares for you. Hij geeft om ons, is betrokken en Zijn wil heeft een doel. Ons leven zo tot ontplooiing brengen dat we inderdaad worden als de danser. Een en al schoonheid en God kijkt toe als publiek en roept: bis, bis, geweldig!

mijmeringen

Als je niet veel kunt lopen is het leven toch aanmerkelijk anders. Ik wilde eerst saai schrijven, maar dat is niet helemaal waar. Ik beleef genoeg, maar het is meer in de sfeer van wat me overkomt, dan waar ik voor kies.

Vandaag (strakblauwe lucht, zacht briesje, 25 graden) zou ik natuurlijk gekozen hebben voor de zee ! Ik woon 5 minuten van het strand vandaan, wat in de zomer vooral ’s ochtends vroeg altijd goed te merken is. Het kabaal dat de zeemeeuwen dan maken is onbeschrijfelijk! Hier in Scheveningen hebben we nauwelijks last van toeristen, want onze straat is peperduur om te parkeren.
Zoiets zouden ze voor meeuwen ook moeten invoeren…

Ik dwaal af. Niet naar het strand dus met m’n voet in dik verband (zie ‘hamer en beitel’ voor de oorzaak). Andere bezigheden dus gezocht binnenshuis. Bloggen. Surfen (interessant, over verpleeghuizen, inmiddels m’n hobby), lezen. Maar ik merk dat, nu ik tijd en excuus heb om te lezen, ik er toch de rust niet voor kan vinden. Ligt misschien ook aan m’n boek, The Coup, van John Updike over een Afrikaanse dictator…..Spreekt me net niet genoeg aan om er in weg te zinken…

Gisteren heb ik een paar uur gewerkt. Voor het eerst sinds 10 dagen. Juist tijdens mijn afwezigheid speelden er allerlei spannende politieke ontwikkelingen. Toen ik met ziekteverlof ging werkte ik voor 1 raadslid, nu ik terug ben voor 2! (Misschien nog wat langer wegblijven…) Evert de Niet, raadslid voor een lokale Scheveningse partij heeft gebroken met die partij en zich bij de ChristenUnie gevoegd. Hij neemt z’n zetel mee, dus nu hebben we plotseling een dubbele vertegenwoordiging in de raad, 1 SGPer en Evert CU. Helaas is het niet zonder verwijten over en weer (tussen ex-fractiegenoten en Evert) gegaan. Jammer.

Ik denk dat (lokale) belangenpartijen altijd zeer risicovol zijn wat betreft potentiële conflicten. Men gaat voor 1 belang en komt van totaal verschillende achtergronden, ook principieel. In een gemeenteraad of parlement gaat het vervolgens niet alleen over Scheveningen of ouderen of weet ik wat. Integendeel. Evert heeft een duidelijke christelijke overtuiging en werd geconfronteerd met standpunten over bijv. softdrugs, 24-uurs economie enzovoort, waar hij niet achter wilde staan.

Zeer benieuwd of hij z’n Scheveningse achterban mee krijgt bij de verkiezingen volgend jaar. Evert staat als nr. 3 op de lijst. Hetty Voogel op de 2e, verkiesbare plaats, een unicum in de samenwerking met de SGP, die tot nog toe geen vrouw op die plaats wilde. Men accepteert het nu en zal zelfs de samenwerking niet opzeggen als Hetty verkozen wordt! Een unicum tot dusver in Nederland.

 

reces en 1 meter post

Na twee weken reces kwam ik van de week al met een donker vermoeden op m’n werk…En ja hoor, ijverige ambtenaren hadden er voor gezorgd dat er, niet overdreven, drie/kwart meter post op m’n bureau lag! Waar ik het meest tegen op zag was het afronden van de jaarlijkse verantwoording van het fractie-budget. (Als gemeenteraadsfractie krijg je van de gemeente een bepaald bedrag waarvan je alle activiteiten betaalt, representatie, salarissen, kantoorartikelen enzovoort.) Altijd een klus, omdat het zo nauwkeurig moet worden bijgehouden. Logisch uiteraard, het gaat om geld van de gemeenschap waar ik zelf ook toebehoor. En fraude is van alle tijden.

Maar aangezien ik zelf niet zo nauwkeurig ben in het bijhouden loop ik tegen deze tijd van het jaar altijd aan tegen heel veel extra werk. Dit jaar heb ik ons administratiekantoor gevraagd de boel kloppend te maken. Dat scheelde mij 2 slapeloze nachten!! Ik heb een ware cijferfobie. Ook als ik rustig de tijd neem, op een gegeven moment ga ik zweten en weet ik niet meer dat 3×3=9. Er gebeurt iets raars in m’n hoofd, waardoor alle cellen in m’n hersenen veranderen in stopverf of zo…Een heel dom gevoel… En ik heb nog wel eind-examen boekhouden gedaan op de HAVO (33 j geleden ).

Volgend jaar zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. Altijd spannend voor kleine partijen als de onze. We vormen in Den Haag een noodzakelijke coalitie met de SGP fractie omdat we op onszelf geen zetel zouden halen. Helaas dat zovelen toch vaak op het laatst voor het CDA kiezen, met het idee dat grote partijen meer bereiken.. In mijn ervaring is het CDA steeds weer bereid tot compromissen, niet zo zeer om het meest mogelijke er uit te slepen, maar vaak toch uit een stuk machtsdenken. Liever aan de leiding dan principieel kiezen.

Hier in Den Haag is er redelijk vaak samen te werken met CDA, maar omdat ze ook deel uit maken van het gemeentebestuur trekt men zich toch op het laatste moment weer terug uit ingenomen posities (onder druk van wethouders?).
Ik denk dat de kracht van de kleinere partijen als ChristenUnie en SGP is, dat men in het politieke bedrijf weet waar men aan toe is met ze en dus vaak om steun komt vragen bij onderwerpen die op sociaal/maatschappelijk terrein liggen of het milieu. Een actueel voorbeeld hier is de zondagsrust. Er zijn linkse partijen die vinden dat ondernemers niet gedwongen moeten worden tot altijd maar werken en winkels open.  Uit verschillend oogpunt kun je dan een motie indienen om verruiming van de winkeltijden te voorkomen.
Ik vond dat sterk in het verhaal van Eimert van Middelkoop laatst op de laatste KeeptheFaith avond 7 mei in Dudok: macht is veilig in de handen van christenen. Zij zullen altijd op democratische wijze willen werken aan meerderheidsstandpunten. En als iets besloten wordt in meerderheid waarmee men het niet eens is, zal men zich er bij neer leggen, wat niet betekent dat men van mening verandert! Bij een volgende gelegenheid ga je weer proberen een meerderheid voor jouw standpunt te zoeken.

Heel inspirerend vond ik zijn lezing. In het christendom is er vanouds afstand tussen overheid en kerk. De een mag niet over de ander heersen, hoewel daar natuurlijk veel strijd over was. Er is zelfs een norm vanuit Gods Woord: De overheid moet een dienende zijn, de burgers ten goede. Wat is veel dictatuur en despotisme, maar ook bestuursarrogantie alleen te bestrijden met dat simpele inzicht.

God is een placebo

Dit las ik van Kuitert. In z’n nieuwe boek ‘ Hetzelfde anders zien’, probeert hij aan te tonen dat het er helemaal niet toe doet of God nu wel of niet bestaat en of Christus nu wel of niet echt gestorven is. Het hoeft niet echt te zijn om toch betekenis te hebben. Denk aan een placebo, daar zit niets in en toch doet het wat met mensen. De verbeelding werkt iets uit en daar gaat het om.

Maar zou een arts een kankerpatient in de terminale fase een placebo geven om z’n pijn te bestrijden? Zouden hulpverleners een bijna verdronkene nep-beademen zodat de verbeelding van het slachtoffer de rest doet?

Met andere woorden, wanneer je niet gelooft in de diagnose die God stelt: we zijn allen vervreemd van Hem en dood in onze zonden, zul je het kunnen doen met een placebo. Je hebt dan ook niets meer dan dat nodig. Een beetje fantaseren en de verbeelding wat laten spreken.

Maar als de nood aan de man komt wie zal Harry Kuitert dan redden?