Categorie: christelijk geloof

Wie heeft het gelezen? Moeder Theresa twijfelde. De heldin van Calcutta, die stervende, kasteloze paupers van de straten haalde en hen liefdevol verzorgde en waardig liet sterven en begroef in de Indiase stad Calcutta. Er is een boek over haar verschenen, met citaten uit persoonlijke brieven aan o.a. haar bisschop. Het Nederlands Dagblad van zaterdag bericht erover. (bron foto wegvanhethart.com)

"Bidt speciaal voor mij, dat ik Zijn werk niet mag bederven, en dat onze Heer zichzelf mag laten zien – want er is zo’n vreselijke duisternis in mij, alsof alles dood was."

In latere brieven schrijft ze dat ze niets van God ervaart of van Jezus, het geloof zegt haar niets,, ze denkt dat God misschien wel helemaal niet bestaat, ze voelt niets als ze bidt of de eucharistie viert, ze lijdt onder stilte en leegte, in het openbaar draagt ze een glimlach die alles maskeert, schrijft ze ergens.

Mij troosten zulke berichten. Eigenlijk zijn ze voor mij het ultieme bewijs dat God’s kracht in zwakheid wordt volbracht. Zo’n vruchtbaar leven groeiend op zo’n dorre geloofsbeleving. Tragisch, maar ook bemoedigend. Het is nl. voor mij wel herkenbaar. Periodes waarin ik haar zo kan naspreken. Ik vraag me af of Theresa in haar contact met de verschoppelingen juist wel haar geloof in God beleefde. In het geven van zorg en liefde aan mensen die misschien symbool stonden voor haar eigen leegte en duisternis kreeg Gods liefde  voor haar en haar liefde voor hem wellicht gestalte en vorm.

Zou ze ook niet geleden hebben aan depressies? Zoals ze haar stemming omschrijft is zo kenmerkend voor depressie. Dor, leeg, het ontbreken van elke vorm van emotie….Waar ligt de grens tussen geestelijke beproeving en dorheid en psychische kwalen? Ze vallen soms samen, soms is er overlapping, soms bestaan ze los van elkaar. het blijft me fascineren.
Maar wat een kracht in zo’n kleine vrouw om door te ploeteren in die dubbel donkere wereld van schokkende armoede en ziekte en van eenzaamhied en leegte.

Ik was erg onder de indruk van het bericht.

"De wereld van vandaag is hongerig, niet alleen naar brood,
maar hongerig naar liefde, hongerig om gewild te zijn, om geliefd te zijn." (uitspraak van M.Theresa)

Soms laten mensen een reactie achter op je log waar je over na blijft denken. Zoals laatst: gefeliciteerd met je nieuwe baan, schreef iemand, maar jammer dat je gelooft. En daarna een heel verhaal waaruit blijkt dat de persoon er over nagedacht heeft waarom het onlogisch en eigenlijk verwerpelijk is om te geloven in een God, Die zegt dat Hij Liefde is, als er zoveel lijden is.

Ik geloof in een persoonlijke God Die een volmaakte wereld maakte met mensen die Hij serieus nam. Ze konden ja of nee tegen Hem zeggen, waarbij de consequenties bekend waren.
Mijn onbekende blogger gelooft in Toeval. Alles in de wereld is toevallig ontstaan. Wat mensen zeggen of doen is dan zonder betekenis, of ze nu ja of nee zeggen, want toevallig. Er gebeurt wat er gebeurt. Het gaat zoals het gaat, wat doe je eraan?

De vraag is nu in welk geloof ‘past’ het lijden beter? De Engelse schrijver C.S. Lewis heeft ergens gezegd: Eigenlijk is het lijden alleen een probleem voor mensen die in God geloven. Zonder God kun je ook niet van lijden spreken. Lijden veronderstelt namelijk dat een situatie is zoals die niet zou horen te zijn. Kinderen horen niet te sterven, jonge moeders horen geen kanker te krijgen, vaders horen geen zelfmoord te plegen.

Maar in een wereld waar toeval meester is en de dingen gaan zoals ze gaan kun je de gevoelens van diepe smart en de innerlijke overtuiging dat ‘dit niet kan, dit niet mag’ niet verklaren. De werled is immers zoals die is. Hoezo zou het anders en beter moeten?

Als christen mag ik dat wel voelen en roepen, omdat het klopt met de werkelijkheid. Er is een wereld die verziekt is, er zijn sinds de zondeval boze krachten in het spel, er is zonde. Ziekte en dood zijn vijanden.

Die pijn boort een intens verlangen aan naar de wereld zoals God Die bedoeld had en weer gaat maken. In de christelijke visie hebben mensen grote verantwoordelijkheid en hun daden grote betekenis. Lees de eerste hoofdstukken van Genesis. Hun keuze deed er toe. Ze kozen nee met de bekende gevolgen. Een wereld die er op zichzelf niet meer uit komt. Lijden, zuchten, ziekte, oorlog en dood zijn onvermijdelijke elementen geworden.

God trekt zich echter ondanks ons nee niet terug maar biedt een ultieme uitweg in de persoon van Jezus. Hij heeft, zoals fronttroepen in een oorlog, de vijand verslagen. De bevrijding van het bezette gebied volgt. Met strijd en tegenslagen, maar het feit is onomstotelijk: Jezus is opgestaan, dat is het bewijs. Ga het maar navragen bij meer dan 500 ooggetuigen, zegt Paulus, in een brief aan gelovigen in Corinthe die zo hun twijfels hadden.

Het evangelie in een notedop. Maar in dat geloof past lijden en liefde, om dat Jezus zowel het lijden als de liefde in 1 Persoon verenigt. Als je Jezus ziet zie je de Vader. Ik zie dan geen sadistische machtswellusteling die mensen dwingt tot allerlei schrikbarende acties en ze vervolgens erop afrekent als ze het niet goed doen. Ik zie een Mens Die al z’n macht en pracht en privileges opgeeft om ons uit de modder te halen. Hij is Zelf in de stinkende gracht afgedaald. Kopje onder gegaan, verdronken. Dood.
En toen na drie dagen, gezond van lijf en leden, de eremedaille gekregen van God: Redder van de eeuwen, Redder van de geschiedenis! Redder van jou en mij als je bij Hem aanhaakt.

Dat associeer ik altijd met Pinksteren, de Geest die alle talen spreekt, breekt door in alle culturen en tradities en wat iemands achtergrond ook is: Jezus Christus wordt geloofd om wat Hij heeft gedaan voor de wereld die Hij liefhad. Wat kan contact met andere volken en culturen soms moeizaam zijn. Veel misverstanden, veel woorden om iets uit te leggen, veel geduld om andere gewoontes te accepteren. Maar dan opeens: Jezus heeft de Geest gestuurd zodat we allemaal op dezelfde wijze Hem kunnen leren kennen en volgen. Voor de Geest geen cultuur-en taalbarrières! De Geest heeft Babel overwonnen.

Vanmorgen in de dienst aanwezig: een vooraanstaande imam oorspronkelijk uit Sudan die zich na het lezen van de Bijbel bekeerde (en daarvoor in de gevangenis terecht kwam); een Hindustaanse pandit (priester)uit Suriname; ook hij bekeerde zich na bijbellezen en gesprekken, tot Christus; en als dominee een vrijzinnige Amerikaan die zich 35 jaar geleden bekeerde op Harvard en sindsdien niet anders wil dan mensen uit Gods woord leren hoe goed God is voor ons. Vandaag mocht hij een heel  gezin dopen, zij uit India, daar gelovig geworden, hij uit een Surinaams-Hindoestaans gezin, gelovig geworden door haar. En twee kinderen, Quinten van 4 en Ruth van 3 maanden. Over vruchten van de Geest gesproken…Het gezongen “Samen in de Naam van Jezus” kreeg er een extra lading bij.

Geheel niet gepland maar wel zo gelopen: bij ons logeerde ditzelfde pinksterweekend Piet en Saskia Houtman, met hun twee kinderen, woonachtig in India! Piet doceert aan PTS een theologische opleiding in Dehra Dhun (een uur vliegen ten noorden van Delhi). Hij vertelde aan de gemeente over het reilen en zeilen van die opleiding. Hoe er vanuit het hele land mannen en vrouwen komen om theologie te studeren om vervolgens in hun eigen regio’s weer verder aan de slag te kunnen gaan. Regio’s waar de kerken minimaal zijn en het verzet van hindus soms fel en gewelddadig.

Zijn verhaal gaf een schitterende omlijsting van de bijzondere doop vandaag.

 

 

 

 

 

 

Ik vind het prachtig zoals God mensen van andere culturen onze kerken binnenbrengt. We worden nu echt gedwongen te kijken door andere, vreemde, ogen naar onze, soms te ingeburgerde, gewoontes. Neem het doopformulier. Prachtige taal, prachtige leer, maar ach lieve mensen, dat is toch veel te veel gevraagd van iemand die net niveau twee heeft gehaald in de nederlandse taal?

Het is hoog tijd een eenvoudig, aangepast doop- en belijdenis formulier te schrijven. Kim en ik hebben geprobeerd het doopformulier door te nemen met Babita en Satish, maar we raakten zelf bijna in de war, zo ingewikkeld is de taal. En zo veeeeel woorden!! Waarom is alles toch zo lang en wordt alles met eindeloos veel woorden uitgelegd? Dat is toch niet nodig? Ik begin me daar steeds meer aan te storen. Ben ik nu ook slachtoffer van de beeldcultuur? Of is de woordcultuur soms ook doorgeslagen? Ik lees met veel plezier een boek van 1000 pagina’s. No problem. Hoeven ook geen plaatjes in.

Maar geloofsvragen, geloofsmomenten als doop, belijdenis en avondmaal hoeven toch niet steeds weer omgeven te worden met alle mogelijke elementen van de leer en betekenis door ze op dat moment allemaal op te sommen en voor te lezen? Laten we het eenvoudig, helder en beeldend houden, zoals de Here Jezus Zelf bij het Avondmaal ook juist de kracht van het beeld gebruikte om zijn dood en de betekenis ervan uit te leggen.

Wie is het met me eens?

Vandaag kwam Visie, het blad van de EO. Opnieuw een artikel over ‘de genezing van Janneke Vlot’. Een vrouw uit Bleskensgraaf die jaren aan een ernstige vorm van dystrofie leed en in een samenkomst van Jan Zijlstra, evangelist met eigen diensten, genezen is.

Artsen hebben bevestigd dat er een medisch niet verklaarbare genezing is opgetreden. Geen inbeelding dus. Janneke verwachtte veel van God, heeft veel gebeden, er is veel voor haar gebeden en uiteindelijk is daar resultaat op gekomen in de vorm van genezing. Janneke is opgestaan uit haar rolstoel en fietst weer door het dorp. Ze geeft God alle eer. Hij heeft gebeden verhoord. Ze is zeer teleurgesteld dat haar kerk (PKN in Bleskensgraaf) een verklaring heeft voorgelezen waarin zowel dankbaarheid als verlegenheid doorklinkt.

Ik moet bekennen dat ik veel herkende van wat er in die verklaring van de kerkenraad in Bleskensgraaf verwoord werd. Dankbaarheid. Wie zou niet blij zijn met de genezing van een zieke?
Verlegenheid. Met de genezing? Nee, maar wel met hoe daar mee omgegaan wordt. Is het niet opvallend dat Jezus in het NT tegen de mensen die Hij genas vaak zei, praat er niet over, maak er geen ophef over?

Ik heb me altijd afgevraagd waarom, en daar ook wel aannemelijke verklaringen voor gelezen. Nu er steeds tv optredens en artikelen verschijnen over deze genezing begin ik steeds meer overtuigd te raken van die uitleg: Jezus was niet van plan alle zieken in Israel te genezen, ook al had Hij dat in 1 enkel woord gekund! Hij wilde geen meute achter zich aan die alleen daarvoor zouden gaan: lichamelijk beter worden. Zo ver was het gewoon nog niet en daarbij is lichamelijke genezing altijd een metafoor voor iets veel diepers: heling van de totale persoon en schepping. Herstel van het gebrokene. Vergeving van schuld en zonde.

Mag ik bidden om genezing? Yes! Vragen om zegen? Yes! Geeft God genezing? Natuurlijk! Geeft God ook lijden en moeite? Ik hoop wel dat Hij het is Die daarin bepaalt hoe en wat, anders ben ik mooi in de aap gelogeerd….

Meer geloven dan ik nu doe kan ik niet. Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp. Vaker bidden kan ik ook niet, soms alleen maar zuchten. Als God daar Zijn handelen van af zou laten hangen, wee mij…

In mijn familie zijn meerdere dierbaren jong en op een tragische manier gestorven. Ondanks mijn intense gebeden. Ik kan God daarin niet narekenen. Mijn geloof is ernstig op de proef gesteld. Ik heb, als Job, mijn hand op de mond moeten leggen: wie ben ik? Ik heb daar tot op zekere hoogte vrede mee. Zolang er geen mede-gelovigen langs komen die zeggen dat ik misschien niet op de juiste manier gebeden heb, of niet met de juiste mensen of, of…Alsof God een computerprogramma is dat je kunt leren beheersen door maar veel te oefenen en te trainen. Ik verzet me daar intens tegen. Mijn geliefden heb ik leren afstaan door het mysterie te erkennen van God’s grootheid en majesteit. Ik zie door een spiegel in raadselen. Ik weet niet waarom zij jong en op een bittere manier moesten sterven. Ooit mag ik dat misschien zien. Misschien wel nooit.

Ik lees ook in het Nieuwe Testament dat de christenen bekend werden omdat ze elkaar liefhadden en alles met elkaar deelden. Dat is voor mij nog steeds het hart en de grote aantrekkingskracht van Jezus Christus: Zijn liefde voor mensen die Hem afwezen en zich  voor hem schaamden. Daaraan hou ik mij met m’n soms sombere stemmingen aan vast; in Hem is desondanks het nieuwe leven al begonnen.

Door een tijdelijk zeer moeizaam verlopend contact met iemand (geen familie!!:))ben ik de laatste dagen veel aan het nadenken over wat communicatie nu eigenlijk is. En hoe spreek je waarheid in liefde zonder te verzanden in weer een oeverloze discussie van welles, nietes? Ik bid vaker, merk ik en word weer naar de Bijbel gedreven. Als iemand het weet, is het God toch wel? En dan vooral als de mens Jezus.

Maar ja, ik ben Jezus niet, is dan een van de conclusies die ik direct moet trekken. Ik ken het hart niet van m’n gespreksgenoot, en ik ken m’n eigen hart niet goed genoeg om al m’n beweegredenen zuiver te kunnen beoordelen. Ik merk wel dat door gebed en Bijbellezen m’n eigen hart meer aan onderzoek toekomt dan ik aanvankelijk bedoelde..

Er valt ook weer een ander licht op wat Johannes schrijft in z’n evangelie: Jezus als Woord (communicatiemiddel bij uitstek) werd vlees, kwetsbaar in hoge mate. Hij verplaatste Zich op een onnavolgbare manier in de situatie van mensen.  Kon dus helemaal redeneren en invoelen vanuit wat wij ervaren. Dat weerhield Hem er toch niet van af en toe goed boos te worden en de waarheid te zeggen tegen anderen.

Er ligt ergens een les. Communiceren is me verplaatsen in de ander, en toch vasthouden aan mijn eigen visie als legitiem. Maar, en daar ligt de grote hobbel: ook mijn eigen visie moet ik bereid zijn om bij te stellen, aan te passen, omdat ik Jezus niet ben. Hij is de Waarheid in Eigen Persoon, zonder een spoor van zonde. Ik ken die waarheid maar in stukjes en beetjes en wel het minst misschien de waarheid over m’n eigen onuitstaanbaarheden.

=================================================================

Zucht. Wat is gewoon lekker kwaad en onredelijk zijn toch een stuk makkelijker…                     

                                                                                                                                    

            

Ik zit naast een wat oudere dame op de avond van onze miniwijk van de kerk. Ik heb leuk contact met haar en we wisselen het een en ander uit. Tot de gastheer aankondigt dat we gaan beginnen aan een themabespreking. Het komt op gang, iemand heeft het over sterven en naar de hemel gaan en dat dat zo’n troost kan zijn. Ik luister met een half oor, altijd op zoek naar een andere, minder cliche-achtige ingang, dwangmatig als ik daarin soms kan zijn…Plotseling buigt mijn buurvrouw zich naar me toe en zegt: "Nou, ik twijfel er wel ’s aan hoor, er is toch nooit iemand die terug is gekomen? Hoe weet ik het dan zeker? Twijfel jij daar nou nooit aan?" Ik heb een acute shock-aanval die ik verberg achter een schaapachtige lach en zeg iets van, ‘tja dat vind ik ook wel eens moeilijk…’

Een oudere gereformeerd vrijgemaakte dame die zo maar vertelt over haar twijfels? Ik heb dat nog nooit meegemaakt. Als zij nu ook al aan het twijfelen slaan, wie zal dan worden behouden?? Zoiets gaat er door me heen. Ik die zelf jarenlang m’n twijfels niet durfde uiten, sta verstomd over het schijnbare gemak en vertrouwen waarmee deze vrouw haar gevoelens onder woorden brengt.

Pas als ik thuiskom dringt het tot me door hoe bijzonder het eigenlijk was. Terwijl ik me druk zat te maken over het vermeende cliche-gebruik van de spreker, werd mijn buurvrouw er zo door geprikkeld dat ze mij een stukje van haar hart liet zien.

Leve de miniwijk!

Er is trouwens wel iemand uit de dood teruggekomen en de bijbel doet er alles aan om ons ervan te overtuigen dat het getuigenis van die ene menselijke getuige betrouwbaar en historisch is. Daarom durf ik er wel op te vertrouwen dat ik hem straks zal zien waar hij nu al is, in de hemel.

Preek over het vierde gebod vanmiddag. Zes dagen werken en de zevende rusten, zoals God Zelf na de Schepping een hele dag ‘ niks’ gedaan had, behalve genieten van alles wat er in de periode daarvoor ontstaan was, persoonlijk door Hem gemaakt. Da’s 1 reden. Ergens wordt ook genoemd: rust uit omdat je uit ervaring weet wat een slavenleven is, altijd maar werken, werken.

Zo moet een kind van God niet leven en zo moet hij ook z’n personeel niet laten leven.  Bij God begint het grote Rusten. Natuurlijk de doornen en de distels en het ‘ zweet des aanschijns’ zijn een realiteit, de druk en de vermoeidheid van werken en leven kent iedereen. Juist daarom zegt God: begin je week bij Mij, vier je dag van rust en leef vanuit de innerlijke Rust die ik volop in de aanbieding heb.

Herman Philipse, filosoof en Alistair McGrath, theoloog

Zaterdagavond 8 april debatteerden deze twee heren over het atheisme. Het schijnt uit de mode te raken. Philipse heeft nog niet zo lang geleden ‘Atheistisch Manifest’ geschreven en Alistair McGrath daarentegen een boek onder de naam: ‘Twilight of Atheism’. Mag God bestaan of niet? That is the question.
Een verslag van het debat vind je onder deze link http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=70755