Mijn enthousiaste en poëtische beschrijving van het hooien, hier op onze vakantieplek in Zuid-Limburg, bracht één van mijn lezers tot de verzuchting: arme hooikoortspatiënten!
Laat ik daar nu geen seconde aan gedacht hebben toen ik me op sleeptouw liet nemen door mijn muze! En ik heb nog wel een schoonzoon en een kleinzoon met ernstige allergieën op dit gebied. Ik zag wel de duizenden liters grasstof die in de atmosfeer omhoog dansten, maar ik zag alleen dat mooie wervelen van fijn gras in de warme lentezon. Ho, pas op – mijn dichtader begint weer te vloeien. Terwijl ik hier mijn medeleven wil tonen aan iedereen die in weken als deze te lijden heeft van alle pollen, grassen, bomen en struiken. Niks geen natuurschoon, geen poëtische beschrijvingen. Maar niezen, hoesten en rode, jeukende ogen, dat inspireert helemaal niet tot dichten, maar tot binnen blijven en frequent medicijngebruik. Ik voel me een gezegend mens dat die kwaal me bespaard is gebleven!
Ondertussen heeft mijn kleinzoon, na jarenlang iedere ochtend 10 druppels onder de tong gehad te hebben tegen bomenallergie, immuniteit opgebouwd tegen één van de bomen-boosdoeners. Van onze kat ging zijn neus ook altijd jeuken en kriebelen, hoewel hij officieel daar geen diagnose voor heeft gekregen. Maar het zal wel een bepaalde gevoeligheid zijn. Nu zijn onze poezen weg, tot zijn grote spijt. Een beetje jeuk en kriebel had hij wel over voor Gina en Charlie. Maar om je kleinzoon als eerste bij binnenkomst een allergiepilletje aan te bieden als ware het een snoepje, vond ik toch wel een hard gelag. En het lijkt of er steeds meer mensen met allergieën zijn. Zo vaak zag ik gasten met tranenende ogen terwijl het onderwerp van gesprek niet heel emotioneel was.
We leven vervreemd van de natuur, dat zal wel de reden zijn. We zijn te schoon, te netjes en moeten terug naar de tijd dat bacteriën welig tierden. Toen stierven de mensen jong, maar ze waren tenminste niet allergisch!
