Ben een boek van Leanne Payne aan het lezen. Bij gereformeerden nog niet zo bekend (?), maar in evangelische kringen een veel gelezen schrijfster. Kim had een studiemiddag over haar werk met predikanten van de classis en zodoende ben ik ook aan het lezen geraakt. De titel van het boek is ‘God’s tegenwoordigheid geneest’.
Het is geen simplistisch boekje, wat ik eigenlijk een beetje verwachtte. Er zijn zo veel van die christelijke hypes (uit Amerika 
) De redenering is dan vaak zo zwart-wit, 10 manieren om…..enz.
Maar dat is hier niet het geval. Payne is duidelijk iemand die denkt, citeert en moeite doet om haar overtuiging en uitleg van de Bijbel te beargumenteren. Ze citeert veelvuldig C.S. Lewis, opmerkelijk genoeg.
Wat ik van haar boek vind?
Er staat veel moois in. Wijze observaties over de psychologische kronkels waar gelovigen aan kunnen lijden. Alleen gericht op andere mensen, bezig zijn onze identiteit te vinden (gebogen noemt ze dat) terwijl we bevrijdt in Christus toch rechtop onze identiteit in Hem hebben ontvangen! Hij woont in ons. Payne gebruikt heel vaak (ik word er een beetje moe van..) het woord incarnationeel, een sleutelbegrip in haar denken. De incarnationele werkelijkheid van Christus die woning in ons heeft gemaakt en (haar woorden) vlees wordt in ons. Ons hele mens-zijn raakt en beinvloed. Ons denken, zien, verbeelden, onze intuitie enz.
Ze gaat daar heel ver in en ik haak op een gegeven moment af. Natuurlijk woont Christus in mij en ik vind dat een nooit te bevatten, geweldig feit. Hij woont niet in mij als voyeur om in de gaten te houden of ik wel alle regeltjes volg…Nee, zoals een vriend bij me woont, een geliefde, die dichtbij wil zijn, met wie je niets liever wil dan een woning delen, zo woont Hij bij mij. Hij vormt me en ik ga steeds meer op Hem lijken. Maar dat ik een soort kanaal wordt van Zijn werken, een medium als het ware…dat vind ik geen Bijbelse gedachte. Misschien begrijp ik Payne op dit gebied nog niet goed? Maar ze vindt dat wij dingen kunnen zien voor en van anderen die God in feite aan ons openbaart, omdat Hij in ons woont. We zien dan door Zijn ogen.
Uit eigen ervaring sprekend weet ik dat ik niet alleen strijd voer met Satan, die me van God vandaan wil trekken, met de wereld, die me zo in beslag kan nemen dat ik God dreig te vergeten, maar het meest nog met mezelf. Die overloper en verrader van binnen die steeds weer partij wil kiezen tegen God. Die het vaakst : ‘ja maar’ zeurt, altijd de oren te luisteren legt bij wie God niet liefhebben en zich daaraan wil aanpassen.
Die worsteling mis ik in het boek van Payne. Tenminste, die worsteling verdwijnt uit het leven van de overwinnende christen die zich volledig heeft opengesteld voor het werk van de Heer. Ik wil haar geen onrecht doen. Payne beweert niet dat we die klus eventjes zelf klaren. We moeten ons laten openbreken en tot de erkenning komen: ik kan dit niet zelf. Maar er is een stijgende lijn en we gaan van laag naar hoog, lijkt het.
Innerlijke genezing, is het mogelijk? Ik geloof er heilig in. Maar ben minder up-beat dan Payne…De kracht van de Geest, daar mankeert het niet aan. Maar ik denk dat ze ons schepsel-zijn niet genoeg een plek geeft in haar denken. God werkt wonderen, zonder twijfel. Maar vaker nog werkt Hij langs de gewone menselijke weg. Niet spectaculair, niet opzienbarend, eerder nog in het verborgene.
Vind-ik-leuk Aan het laden...
