Categorie: Alzheimer

verpleeghuizen en thee aan het strand

Vanmorgen gelijk maar doorgezet. Het stond al dagen op m’n lijstje: contact zoeken met mogelijke verpleeghuizen waar mijn moeder geplaatst kan worden mocht het niet langer gaan in Dordt. Ik heb me voorgenomen om haar dan naar Scheveningen te laten komen. Lekker dichtbij. Niet steeds die drukke weg door de files. Inmiddels is de route via Rotterdam/Kleinpolderplein uitgeroepen tot de drukste route van Nederland! En ik daar maar langs crossen. Maar goed, het is dubbel. Als het echt een stuk slechter gaat met m’n moeder kan ze dichterbij komen wonen, maar liever heb ik dat ze blijft waar ze is natuurlijk!

Ik heb 2 verpleegtehuizen bekeken. Allebei in Scheveningen. Het viel me niet tegen. Bosch en Duin is erg groot en doet, ondanks alle pogingen tot het tegendeel, toch institutioneel aan. Modern ingericht en met een mooie tuin en dergelijke, maar ja, wel vier- of tweepersoonskamers. Het is niet anders. Het andere tehuis was intiemer en lag op een schitterende locatie  tussen de 19e eeuwse villa’s waar tegenwoordig veel ambassades zijn gehuisvest! Het laatste huis zou zeker mijn voorkeur hebben, maar bewoners van het aangrenzende bejaardenhuis hebben voorrang…

Ik hoop dat moeders nog een poos in Dordt kan blijven. Vooral het voluit christelijk karakter van de Linde is heel fijn. Ze staat in elk geval op de wachtlijst nu.

Na deze toch wel moeizame rondgang zijn Kim en ik heerlijk naar het strand gefietst en hebben een poos in de zon gezeten in een strandtent met de toepasselijke naam: Plekzat.

Kopje thee, boek mee en zonnen! Wat een genot. Aan ’t strand wonen heeft op zonnige dagen iets heel feestelijks. Iedereen is vrolijk en komt om te genieten! Nog steeds voel ik me bevoorrecht dat wij op loopafstand van de zee wonen en geen lange trein/tram of autoritten er voor over moeten hebben om even de zee te zien! We hebben in ons leven heel wat afgereisd om naar het strand te gaan en nu: om de hoek. Als ik daar dan zo zit kan ik het niet laten aan mijn moeder te denken die ook zo genieten kon van ergens koffie drinken, zeker op een terrasje in de zon. We hebben liters koffie en ontelbare appeltaartjes verorberd in de loop der jaren. Goeie herinneringen!

mijn moeder

Mijn moeder is 87 en woont in een verzorgingstehuis.  Het is een goed huis, waar men naar vermogen en met liefde voor de mensen zorgt.  Maar wat is er een gebrek aan tijd en geld!  Wat zou er toch veel meer gedaan kunnen worden als er net zoveel geld in verzorging werd gestoken als in de Betuwelijn of weet ik wat voor prestige-objecten er nog meer zijn.  Ik vond de suggestie van Rouvoet van de ChristenUnie om de ministerspost ‘bestuurlijke vernieuwing’ maar op te heffen zodat er miljoenen vrijkomen voor bijvoorbeeld verzorging, een hele goede!! Dat gedram van D66…Wat kost zo’n campagnetour van minister de Graaff wel niet, alleen maar om D66 gedachtegoed uit te dragen, op kosten van de staat.  Het zint me niks.

We proberen met 2 broers en een zus mijn moeder zoveel mogelijk bij te staan.  Ze heeft Alzheimer en bij haar uit het zich in veel wantrouwen en soms boosheid t.o.v het personeel en medebewoners. Vooral als ze meent dat men haar negeert of kleineert.  Ze is altijd erg gevoelig geweest en kan nu niet meer relativeren. Ook ziet ze niet in dat anderen ook aan het dementeren zijn, net zo min als ze dat van zichzelf weet.  Dat leidt soms tot komische, maar meestal toch ook pijnlijke situaties.  Ze bloeit op bij aandacht.  Dat proberen we zoveel mogelijk te geven.  Oude foto’s kijken, muziek luisteren, gedichten lezen, ze vindt het allemaal even ontroerend. Iemand vroeg of we ook psalmen lezen met haar.  Jazeker doen we dat.  En inderdaad vaak in de oude berijming, die zingen we dan. En dan is het geheugen een wonderlijk ding.  Zowel uit het hare als het mijne ontspruiten teksten die we in geen tientallen jaren meer gezongen hebben, maar in ons geheugen toch op een plankje klaar liggen!

Goeie ouwe lagere Rehobothschool in Vlaardingen waar ik de psalmen leerde!

goede vrijdag

In mijn geheugen is Goede Vrijdag nog nooit zo vroeg geweest. Ik ben 30 jaar getrouwd maar dit is de eerste keer dat we echtgenoot’s verjaardag op Goede Vrijdag vieren. Hij is 59 geworden. Gezond gelukkig (nou ja, op chronische hoge bloeddruk na) en jong van hart.

Vanavond zijn we naar de kerk geweest om de dood van Christus te gedenken. Altijd moeilijk om daar de juiste ‘stemming’ voor te vinden. Het is verleden tijd, Hij is niet meer dood maar leeft, en toch is het een ernstige gebeurtenis uit het verleden die je gedenkt. We hebben dit jaar voor het eerst het avondmaal gevierd. Dat vond ik heel passend en mooi, omdat je daarbij dan ook leest over het waarom van Zijn dood en dat Zijn dood ons het leven geeft, omdat Hij de dood overwon. Zo’n simpel stukje witbrood en een slokje zoete wijn. Dat dat zo’n wereld van betekenis in zich kan dragen. Ik worstel dan altijd met m’n gebrek aan inleving. Soms zou ik meer willen voelen, meer de emotie ondergaan. Maar dat zit er gewoon niet in op commando.

Echtgenoot (die predikant is) benadrukte in zijn preek dat de Here Jezus Koning is en bleef, ook aan het kruis. Hij zei: Vader in uw handen beveel ik mijn geest, en Hij gaf de geest. In ons taalgebruik zijn dat eigenlijk passieve uitdrukkingen geworden, iets dat je overkomt. Maar in de mond van Jezus zijn het actieve woorden. Hij koos om zwak te zijn, gebroken en gedood te worden. Net zoals Hij uit eigen kracht uit het graf opstond. Daarom kan ik het aandurven zwak te zijn. Zodat ik door zijn kracht gedragen word.

Het gaat minder met mijn moeder. Ze is 87 en woont in een verzorgingstehuis. Ze heeft Alzheimer en dat is een ziekte die toch wel erg haar persoonlijkheid begint aan te tasten. Ze heeft veel wanen en is erg wantrouwig. Ik vind het moeilijk om haar zo te zien, hoewel ze bij mij meestal rustig is. Ik probeer haar wat af te leiden en van mij krijgt ze de aandacht die ze vurig begeert…Daar hebben het personeel en de medebewoners niet altijd tijd voor of zin in. Muziek maakt haar rustig en gedichten of stukjes uit de Bijbel. Dan raakt ze erg ontroerd. Ik vind haar aandoenlijk dan en zou haar het liefst thuis willen verzorgen….

Zo ben ik het ene moment kind (van een moeder) en het volgende oma van een kleinkind…Of moeder van mijn kinderen. Vier  generaties! En de grote en kleine verdrietigheden en vreugdes die daarbij horen zoals kleinzoon Niek’s groei…Hij is 1 kilo aangekomen in een maand en 5 cm gegroeid! Geen wonder dat hij maar bleef drinken, om de 2 uur.  Dat soort zaken houdt me in evenwicht.