VS revisited

Ik ben weer in de VS. in Waltham, om precies te zijn, in het huis van vrienden van mijn zwager die hier ook tijdelijk woont. Echtgenoot is bezig met de ingewikkelde administratieve afhandeling van zijn stiefvader’s nalatenschap. De bureaucratie in Amerika is nog erger dan in Nederland, hebben we inmiddels mogen constateren. Een testament geldt pas, zelfs al is het voor veel geld opgemaakt door een advocaat (doen alles hier, maar voor heel veel geld), wanneer de rechter getoetst heeft of het in overeenstemming is met de wetten van de staat en of er niemand is die het kan aanvechten. Alle ambtelijke molens draaien langzaam, zo ook hier. We waren maanden verder voor we bij de bezittingen konden om de inmiddels hoog opgelopen rekeningen te gaan betalen. Intussen waren we druk genoeg met het leegruimen en opknappen van de twee appartementen die het eigendom waren van mijn schoonvader. Een giga klus, waarover ik al eerder schreef. Nu moeten we aan de gang met de verkoop ervan.

Een andere bezigheid is het bellen en afmelden voor werkelijk ontelbare organisaties waar mijn schoonvader lid van was of die hij steunde; een dagtaak.. En iedere opzegging leidt weer tot een volgende complicatie. “We kunnen uw abonnement niet vinden.” “We hebben dit of dat van u nodig”, wat we dan net niet hebben, en waar een andere instantie voor gebeld moet worden. Na een uur wachten: “Ik  verbind u door”, en dan…: tuut, tuut, tuut…verbinding verbroken. Waarna weer een uur wachten aan de lijn volgt. Iedereen kent dit frustrende gedoe. En dit nu met 150 belletjes. Nog maar 100 of zo te gaan…

Behalve assisteren bij het laatste, heb ik zelf niet veel specifieks te doen en neem de gelegenheid te baat om mijn schrijven weer wat op te pakken. Buiten ligt, wanneer ik dit schrijf, een dik pak sneeuw, het is -7 met een stralend blauwe lucht. Te koud om naar buiten te gaan met mijn verkoudheid. Binnen is het behagelijk warm. Ideale schrijfomstandigheden.

Herinneringen aan Korea

Al een aantal jaren ben ik bezig met mijn herinneringen aan onze tijd in Zuid-Korea op te schrijven. Het waren aan de ene kant gewone jaren, zoals elk gezin die meemaakt. Dagelijkse bezigheden van huishouden, school, muziekles en sport voor de kinderen, boodschappen doen, eten koken en vul maar in. Maar de omstandigheden waren ook weer heel bijzonder. Het land waar we woonden, de cultuur, de taal, het maakte dat alle gewone dingen net wat anders waren. Soms lastiger, maar vaak ook leuk. Ik ben daar enorm gegroeid in flexibiliteit. In het vertrouwen dat als iets niet op één manier lukt, er vast wel een andere manier moet zijn. Ook improvisatie is iets wat je leert wanneer je in een land gaat wonen dat armer is en ook zo anders.

Mijn idee is nu om dit blog te gebruiken om delen van wat ik schrijf te publiceren. Het schrijft makkelijker, vind ik, met lezers in je achterhoofd tot wie je je kunt richten.

Terwijl het nu, een paar dagen later, regent en +10 is (New England is net Nederland wat het wisselende weer betreft) en ik langzaam bijkom van een zware kou tref ik voorbereidingen om de Koreaanse Herinneringen in een vorm te gieten die geschikt is voor dit blog. Morgen begin ik met de eerste.