ruth

Vanmiddag uit m’n werk door naar het Juliana Kinderziekenhuis. Ruth Changoer, de baby van Babita en Satish, hindoestaanse vrienden van ons en ook lid van onze gemeente, had plotseling een ademstilstand gekregen. Waarschijnlijk melk in haar longetjes gekregen en daardoor in ademnood. Babita was alleen en is via de huisarts bij het ziekenhuis gekomen. Gelukkig lijkt het allemaal minder ernstig dan gedacht. We hebben gebeden dat er geen verdere schade zal zijn. Om te zien is het een blakende baby!

‘Heb ik alles van de laatste maanden een beetje verwerkt?’, vroeg iemand me gisteren. Nee, echt ‘normaal’ voel ik me nog niet. Voel me nog heel erg moe en ben tot veel minder in staat. Heel raar blijf ik dat vinden. Dat een gebeurtenis als het sterven van een geliefde zulke fysieke gevolgen ook heeft. Ik blijf me verbazen over de wisselwerking tussen geest en lichaam. Eigenlijk is het geen wisselwerking maar valt het samen. In de Bijbel worden emoties altijd aangeduid met een lichamelijke bron. Nieren, ingewanden, hart, lever, benauwdheid, en er zullen er wel meer nog zijn. Dat geeft zo goed weer wat emoties met je doen.

Er kwam een uitnodiging voor een gezamenlijk gedenken van de overledenen van moeders (psycho-geriatrische) afdeling in Frankeland. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar nog niet van weet of ik er heen ga. Die plek, de mensen, ik heb er, merkte ik toen ik de brief las, moeilijke herinneringen aan. M’n primaire reactie is: daar ga ik nooit meer heen…
Even laten bezinken maar.

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet