dood en leven

Het is de avond voor de begrafenis.
Ik heb niets hoeven regelen en ben daar blij om. Ook Kim heeft geen taken. Ik mag het laten komen zoals het komt. Ik wil Moeders nog 1 keer zien. Ik hoop dat ze niet al te zeer veranderd is sinds vorige week donderdag.
Ze lag er zo mooi bij. Het hoofd als het ware iets omhoog geheven, een flauwe glimlach om haar lippen en een uitdrukking van verwachting.
Het gekwelde was verdwenen, het bange en boze. Wat overbleef was een doorleefd en doorgroefd gezicht, maar zacht en mild.

Angst
Angst is een vreselijke vijand. Is zonder twijfel van de boze. Het is zijn territorium, angst en verwarring.
Het put een mens uit, graaft een diepe kloof tussen jou en je medemens. Er is geen ruimte meer om liefde te geven of te ontvangen.
Alles is omgeven door een giftige waas van wantrouwen en vrees.

Het raakt me steeds weer diep te lezen dat Jezus in Getsemane een hevige angstaanval heeft moeten doorstaan. Hij weet wat het is voor ons, gevangen te zijn door angst.
Het moet Hem toen al gescheiden hebben van de liefde van Zijn Vader.

Ik heb dat het moeilijkste gevonden de afgelopen jaren. Mijn moeder bang te zien. Wantrouwig. Boos.
Onbegrepen in haar gevoel. Niet serieus genomen.
Ik heb het als heel pijnlijk ervaren zo onmachtig te zijn als dochter om het ‘goed’ te maken voor haar. Ik wilde zo graag ‘Kom maar, mam, ik ben het’, zeggen en haar dan weer rustig zien worden, ontspannen.

Bescheiden
Het heeft me heel bescheiden gemaakt. En ook mijn vertrouwen in God weer beproefd. Het leven zoals het nu is, is zo vol goeie dingen en zegeningen. Ik denk aan de liefde van Kim, m’n kinderen, familie, vrienden. Prachtige kunst waar ik van geniet, de vele boeiende boeken, onze reizen. Zo rijk ben ik!
Maar tegelijk is het op aarde zo falikant mis. Het klopt gewoon niet dat moeders hun kind verliezen aan de dood, dat demente bejaarden zo lang moeten doorleven en lijden en dat piepjonge kinderen aan hun handicap moeten sterven. En dan zwijg ik nog over het Grote Leed van hongersnoden en oorlogen.

Ik worstel en strijd daarmee. Ik worstel en strijd dan met God.

Troost
Toch vind ik troost in Gods Woord. Niet omdat er staat dat alles wel weer goed komt straks. Ja natuurlijk, dat troost ook. Maar steun en troost vind ik allereerst in het feit dat de Bijbel mijn donkere gevoelens niet direct wegwuift, maar ze erkent en ze een plek geeft.
Gods Woord bevestigt mijn strijd. Het klopt. De schepping is in barensnood. Ik weet niet of je wel eens een baby op de wereld hebt gezet, maar dat is geen pretje. Dat is keihard werken en pijnlijden. En lees Hebr.11 maar ’s na.
Als we het hier op aarde af en toe even echt niet meer zien zitten, zegt de Bijbel heel nuchter: Amen, join the club.
Sinds Adam heel in het begin zakte voor de gehoorzaamheidstest is de lol er een beetje af, cru gezegd. We weten hoe we het eigenlijk zouden willen, maar de zonde en de gevolgen ervan maakt veel onmogelijk. 

Donker en licht
Het goede nieuws is dat God Zelf een tweede poging heeft ondernomen. Als mens, als 2e Adam. Die poging is geslaagd. Kostte veel bloed, zweet en tranen, dat wel. Zelfs de dood en een nogal gruwelijke. En dan volgt het onvoorstelbare: Jezus stond op uit het graf, Hij overwon de dood. En daarom heb ik weer hoop. Er is dus ruimte voor alle gevoelens. Donkere en lichte. Verdriet, pijn, frustratie, maar net zo goed voor blijdschap, verrukking, genieten. De eerste emoties weerspiegelen de realiteit van een gebroken wereld. De tweede geven aan dat we voor een andere, vernieuwde wereld gemaakt zijn. Waar alles hersteld en goed gemaakt zal zijn.

Jezus maakt alle dingen nieuw. Nu nog af en toe en hier en daar.
Nog even niet helemaal. Onze tijd is nog een tijd van bevallen.
Met alle narigheid van dien.
Maar er zal geen doodgeboren kindje komen, dat is zeker.

Jezus is immers opgestaan? Hij leeft.

Nu kan ik met goeie moed moeders lichaam toevertrouwen aan de aarde morgen. God bewaakt haar ingang en haar uitgang. Van nu aan tot in eeuwigheid.

*afbeelding is van henk pietersma-Opstanding

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet