toch weer het bed uit

We hadden het niet gedacht met elkaar, dat moeders nog het bed uit zou komen. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit: Ze zit weer op haar oude plekje, aan het hoofd van de tafel bij het raam. Ze eet weer met smaak, drinkt zelf weer uit een kopje, kortom het gaat stukken beter. Voor hoe lang, tja, dat weet alleen God in de hemel. Zelf hoop ik niet al te lang, want echt gelukkig is ze natuurlijk niet. Het lopen gaat niet meer, haar spieren verstijven steeds meer. Ook de verzorging is zwaar. Met tillift bed in en uit. En omdat ze stijf is als een plank (volgens de arts door Parkinson) doen alle handelingen zeer blijkbaar. Dat vind ik erg zielig.

Het is moeilijk vind ik om er heen te gaan. Ze heeft vaak geen rust als we er zijn en raakt gespannen. Maar volgens de verzorging is het toch goed om te komen, ook al maken we bepaalde emoties los. Goed om dat af en toe te horen, want boze blikken van m’n moeder, daar kan ik niet goed mee omgaan, hoor, of ze nu dement is of niet…

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet