op bezoek

Vanmiddag weer naar Schiedam.  Het nieuwe paspoort voor mijn moeder is klaar en kan (in aanwezigheid van) een familielid worden overhandigd. Dan is dat ook weer geregeld. Verder ga ik wat doorpraten met het adjunct-hoofd van de afdeling waar mijn moeder woont (in verpleeghuis Frankeland) over Ma.

Na de vakantie ben ik bij haar langsgeweest. Het ging niet zo best. Ze was huilerig en zuchtte veel dat ze zo ziek was. Toen we aankwamen zat ze bij de kapper. De kapper, dat is dan in een kamer op de afdeling. Een vreselijk primitief gedoe vond ik het.  Al die dames om een tafel, net astronauten, met van die opblaasbare kappen op hun hoofd. Het rook sterk naar versteviger en ander chemisch spul (mijn moeder werd gepermanent). Ze zuchtte voortdurend dat ze het benauwd had. Het wassen van de haren werd in een andere kamer gedaan. Hoe, mag joost weten, want bukken bij een wastafel kunnen de meesten niet meer, mijn moeder zeker niet! Dat het moeizaam ging bleek wel toen Ma terugkwam om te eten en ik haar bloes recht wilde trekken.  Het arme mens was werkelijk z…nat! Tot op haar hemd. De verzorging was druk met voeden en van alles.  Ik denk niet dat het opgemerkt zou zijn…

We twijfelen zo sterk op dit moment of we wellicht toch nog een verhuizing moeten overwegen naar een echt christelijk tehuis. We hebben allemaal de indruk dat m’n moeder verkommerd en niet op haar plaats is, maar wat is de oorzaak?  Zou ze zich beter voelen in de Wijngaard bijvoorbeeld? Of zit het ongelukkige zo in haar zelf dat daar alleen met medicijnen wat aan te doen is en veel aandacht? Toch vind ik het iedere keer erg dat mijn moeder, die zo trouw altijd bad voor haar eten en de Bijbel las, elk tv programma waar maar psalmgezang of bijbelmeditaties in voorkwamen volgde, nu zonder gebed aan haar eten begint en de hele dag alleen maar luistert naar oud-hollandse liedjes e.d.  Ook leuk trouwens hoor, ik wil zeker niet alles afkraken. Maar is ze zo niet een groot stuk van een voor haar zeer vertrouwde omgeving kwijt?

Wat is wijs?

Ed, mijn broer, neemt haar overigens 2 maal in de maand mee naar de Ned. Geref. kerk in de buurt. Daar is ze rustig en lijkt het erg naar haar zin te hebben. Pas de laatste keer, vertelde Ed, had ze gevraagd tijdens de dienst: "Duurt het nog lang?" De rollen omgedraaid, voelde m’n broer, toen hij antwoordde: "Nog eventjes, het is zo afgelopen."

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet